Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 mei 2025
't Was, alsof hij eindelijk rust zou krijgen van de slang, die aan zijn hart knaagde; maar toen kwam Mordtmann.
Maar toen hij tegen den middag naar de club ging, waar hij gewoonlijk at, kwam de dikke Jörgen Kruse naar hem toe, midden op straat, drukte hem de hand en zei: "Ik dank u, Mijnheer Mordtmann, ik dank u wel, voor wat u gisteren avond zei.
Mevrouw Wenche werd gauw heftig in 't gesprek; maar dan werd haar man altijd kalmer. "Ja zeker zul je aandeelen hebben, lieve Wenche. Ik zie wel, dat je er lust in hebt. Dan houden we ook dien aardigen Mijnheer Mordtmann hier." Abraham zat in stilte van de een naar den ander te kijken.
"Ja, ik noem dat persoonlijke redenen; want dit alles komt, doordat uw ijdelheid niet verdragen kon, dat ik president werd toen Mordtmann heenging; nu weet u het!" De professor was geheel buiten zich zelf en liep de kamer op en neer; Christensen voelde aan zijn neus en glimlachte zoowat achter zijn hand: "Laat ons beiden niet over persoonlijke ijdelheid spreken, Professor Lövdahl!
Men had hem eens vooral gezegd, dat hij daar ten allen tijde welkom was en Mordtmann had alle reden te vermoeden, dat dit oprecht gemeend was; de professor was altijd even beminlijk en voorkomend. Toch was het duidelijk, dat zijn bezoeken de vrouw des huizes golden, en zij voelde dat zelf.
Zijn vader Isac Mordtmann en Co., in Bergen, dreef een groote zaak en had een goeden omzet; maar wat hij aan vast vermogen bezat wist niemand. 't Was een ondernemend, levendig handelsman, die er heelemaal niet blij om was, dat zijn eenige zoon absoluut dokter wilde worden. Maar Isac Mordtmann en Co. had geleerd geduld te oefenen en het geschikte oogenblik aan te grijpen.
De vrouw van den commissaris van politie kon al spoedig inlichtingen geven: zij was bij Mordtmann geweest, wel maar heel kort, maar tien minuten worden al gauw twintig als ze wat gerekt worden. En dan ook in korten tijd kan veel worden afgesproken. Mordtmann was dien zelfden avond naar Bergen vertrokken.
"Arme kleine Abby arme kleine Abby!" herhaalde Mevrouw Wenche halfluid. Hij was de eenige, van wie ze afscheid nam: hij was de eenige, aan wie ze zich verbonden voelde. Want met Mordtmann had ze afgedaan volkomen afgedaan. Ze schaamde zich, ze voelde zich vernederd en verontreinigd, doordat ze zich zoo lang door dien man had laten bedriegen.
"Och, een praatjesmaker, die van alles in de wereld heeft geprobeerd en nooit ergens voor deugde." "Maar hij zorgt toch voor de machines." "Nu ja! Mordtmann protegeerde hem. Ze zijn allebei een beetje kwasterig; maar Steffensen is een oproermaker, die niet in een behoorlijke fabriek als de onze past." "U denkt er toch niet aan hem weg te zenden?" "Ja, zoodra er een gelegenheid is."
"Pardon Mevrouw, neemt u mij niet kwalijk, dat ik u in de rede val," zei Mordtmann onrustig, "maar nu u zelf zoo vriendelijk is een verbond tusschen ons beiden voor te stellen, moet ik u als uw bondgenoot ten sterkste afraden praktische voorstellen met betrekking tot de hervorming te doen." "En waarom mag Mevrouw dat niet, als ik vragen mag?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek