Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 mei 2025
Terwille van hem, en van hem vervuld, had zij haar zoon verlaten! verlaten? Neen, verraden! En nu dacht zij over Mordtmann en ging hun verhouding na, en die kwam haar zoo onrein voor. Die scheen haar in dit oogenblik zoo weinig waard.
U kunt me toch niet verbieden van u te houden " "Mijnheer Mordtmann! Wat is dat leelijk van u! En hoe dom van u onze vriendschap te bederven. Wilt u mij uitlaten?" "Ik heb niet anders gezegd, dan wat u al wist," antwoordde hij eerbiedig en neerslachtig, terwijl hij de deur voor haar openmaakte; "mag ik u naar de stad brengen?"
"Niet nu niet zoo, breng me niet in de war, laat me met rust; zie toch eens wat we al niet vernielen; neen, laat het blijven als vroeger, of als dat niet mogelijk is; ga dan heen! Ik smeek u, Mijnheer Mordtmann, laat mij met rust." "Maar ik dan, ik? daar denk je niet aan. Wat moet er dan van mij worden?" Ze nam hem bij de schouders, keerde hem naar het licht en zag hem oplettend in 't gezicht.
En langzamerhand werd het hem duidelijk, dat het een soort van feest was geweest voor al die menschen, die al zoo dikwijls gehoord hadden, dat ze niets wisten en nergens verstand van hadden, dan van geld bijeen te schrapen dat uit den kring van de geleerden zelf zich iemand tegen die hooge, trotsche mannen keerde. "Never mind," dacht Michal Mordtmann, "willen ze niets anders mij is 't goed."
"Ja juist," antwoordde Michal Mordtmann, die zich scheen te hebben voorgenomen, tot het uiterste toe tegen te spreken; "dat is karakteristiek voor de beschaving van den ouden tijd. Er was iets heel pikants aan geleerdheid, n.l. dit: dat ze was beperkt tot een kleinen kring; dat het genot, het geluk geleerd te hebben, niet bestond in iets te weten, maar in iets te weten, wat anderen niet wisten.
Michal Mordtmann bracht dit den volgenden Zondag ter sprake bij Professor Lövdahl aan huis, hij kwam daar geregeld elken Zondag eten; 't was er nu wel wat somber aan huis na die quaestie met Abraham, die voortdurend door zijn vader's koelheid in de pijnlijkste spanning gehouden werd. De professor sloeg eerst het eervolle aanbod van een plaats in de directie af.
Mevrouw Wenche ging regelrecht naar Mordtmann; de afstanden in de stad waren niet groot; en terwijl zij daar liep, dacht ze niet verder, dan dat ze nu vrij was heelemaal vrij van haar man; nu ging ze naar Mordtmann om hem alles te vertellen; nu kwam er licht waarheid, eindelijk! in hun verhouding zooals vroeger; veel geluk verwachtte zij niet.
't Heele kapitaal werd dus in de stad geplaatst en de fabriek "Fortuna," zooals ze in veel champagne gedoopt was, werd de trots en de lieveling van 't stadje. Mordtmann was blij en vol hoop. Nooit was hij zóó tevreden over zich zelf en alle andere menschen geweest.
De deskundige in quaestie, die Michal Mordtmann heette, was als de meeste vreemden aan Professor Lövdahl aanbevolen. Trouwens, de professor kende hem nog wel van de universiteit. Mordtmann was indertijd begonnen in de medicijnen te studeeren. Maar toevallig was hij in Engeland gekomen, waar hij door connecties van zijn vader kennis maakte met een familie, die scheikundige fabrieken had.
Michal Mordtmann werd zeer verrast in de eerste dagen na dien avond bij Professor Lövdahl. Den volgenden morgen meldde hij alvast aan zijn vader, dat de vooruitzichten voor hun plan niet heel schitterend waren. Toen dat gedaan was troostte hij er zich meê, er aan te denken, hoe hij de oude katuilen had opgeschrikt en hoe uitstekend Mevrouw Wenche zich gehouden had.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek