United States or Kuwait ? Vote for the TOP Country of the Week !
Niemand durfde de gedachte uitspreken die allen door de ziel vloog. De korvet was tot op ruim twee kabellengten genaderd. Een siddering voer door aller leden. Het was de Amerikaansche vlag! Op dit oogenblik hoorden de schepelingen een vreeslijk gebrul. Het was Maston, die een gil uitstiet en voor dood op den grond stortte.
Zeer waarschijnlijk is het, dat, indien Maston dien uitroep al niet hoorde, toch zijn ooren moesten tuiten. Wat zou hij dan doen? Ongetwijfeld in het Rotsgebergte op Longs-piek staan uitkijken naar het voor hem onzichtbaar projectiel, dat in de hemelruimte zweefde?
Al die juichtonen, al die »Leve's!" werden door de metalen wanden opwaarts gedragen, en de menigte, rondom Stone's Hill geschaard, paarde haar kreten aan die der tien gasten. Maston was zichzelven niet meester; hij schreeuwde meer dan hij gesticuleerde, en wat hij meer deed, eten of drinken, is een punt dat moeilijk was uit te maken.
En toch heb ik, ik die tot u spreekt, juist dezen morgen een plan uitgedacht nu! asjeblieft, een plan van een mortier, dat de tegenwoordige oorlogsregelen wegblaast." »Waarachtig?" vroeg Tom Hunter, onwillekeurig denkende aan de laatste uitvinding van Maston. »Waarachtig!" antwoordde deze. »Maar wat geeft het?
Maston werd dichterlijk, Maston werd welsprekend. »Wilt gij cijfers?" riep hij uit. »Neemt een eenvoudigen vierentwintig ponder; hij heeft, ja, 800.000 maal minder snelheid dan de electriciteit, 640.000 maal minder dan het licht, 76 maal minder dan de aarde in hare beweging om de zon; maar zijn aanvankelijke snelheid overtreft toch die van het geluid; hij legt 400 meter in de seconde af en zou, zijn eerste snelheid behoudende, in 11 etmalen de maan, in 12 jaren de zon bereiken.
Maar wat ik denk is dit: als wij niet op de Aarde terugkomen, zal Maston ons wel komen opzoeken." »Zeker zal hij komen," zei Barbicane met zijn gewonen ernst, »want hij is een waardig en moedig vriend. En wat is er niet voor? Zit de Columbiad nog niet altijd in de Floridaschen grond? Hebben zij geen katoen en zwavelzuur om schietkatoen te maken?
In den boezem der Gun-club vormden zich twee partijen, toen het telegram van Blomsberry was ontvangen en daarmede dat van Maston lijnrecht tegengesproken. Aan de eene zijde stonden diegenen, die den val van het projectiel, en derhalve de terugkomst der reizigers, voor waar hielden.
Alleen een sneltrein-locomotief met een eerewaggon er aan gehaakt, had het recht gedurende die vier dagen over de spoorwegen der Vereenigde Staten te loopen. Op deze locomotief bevond zich, door bijzondere vergunning, de secretaris der Gun-club, Maston. De waggon zelf was bestemd voor den voorzitter Barbicane, kapitein Nicholl en Michel Ardan.
Dit voorstel, ofschoon door twee bestreden, werd, vooral door de nadrukkelijke aanbeveling van Maston, voor vast aangenomen. »Maar hoe dik moeten nu de wanden zijn?" vroeg Elphiston. »Zes voet," meende Barbicane. »Aan een affuit is voor zulk een blaaspijp niet te denken," was het gevoelen van den majoor. »Dat ware toch schoon!" zei Maston.
Men moest ook aan de reizigers denken. Niemand twijfelde eraan, of zij zouden nog wel in leven zijn. »Ja," herhaalde Maston onophoudelijk met het grootste zelfvertrouwen, »die kerels zijn bij de hand; zij kunnen niet als weerloozen gevallen zijn. Zij zijn levend, springlevend, maar wij moeten ons reppen om hen nog levend te krijgen. Over levensmiddelen en water bekommer ik mij niet.
Woord Van De Dag