United States or Wallis and Futuna ? Vote for the TOP Country of the Week !
»Welk een duivelsch volk zijt gij!" riep Michel Ardan uit, toen Maston hem de geheele geschiedenis verhaalde. »Zoo zijn wij nu eenmaal," antwoordde de secretaris, »maar wij moeten ons haasten." Doch hoe ook aanstappende, het bosch Skerman konden zij niet vóór halfzes bereiken. Barbicane was aan zijn kant reeds een half uur geleden het bosch ingetreden.
Maar Michel Ardan beduidde hem, dat hij niet compleet genoeg was om er fatsoenlijk te verschijnen. Wat zouden de maanbewoners wel van de aardbewoners denken, als zij een zoo verminkt exemplaar onder de oogen kregen? Maston merkte op, dat Michel Ardan, Barbicane en kapitein Nicholl toch ook incompleet zouden zijn, als zij er aan stukken en brokken aankwamen.
»Wat zeg je daar?" riep Maston uit. »Omdat nu niet meer tegen de Zuidelijken te vechten valt, zouden wij tot ledigheid gedoemd zijn? Men heeft toch waarlijk niet zoo ver naar een reden van oorlog te zoeken. Hebben onze Vereenigde Staten niet aan Engeland toebehoord?" »Zeker," zei Tom Hunter, met zijn kruk op den grond stampende.
»Wees niet bezorgd, mijn waarde vriend," stelde Barbicane hem gerust, »het projectiel heeft wel een andere hitte doorgestaan toen het door de lagen van den dampkring der Aarde schoot. Het zou mij zelfs niet verwonderen indien het zich aan de oogen der bewoners van Florida voordeed als een gloeiende bol." »Maar dan zal Maston denken, dat wij gebraden worden?"
Maston was over deze berekening zoo verrukt, dat hij met de snelheid van een projectiel in de armen des voorzitters meende te vliegen, toen deze, hem afwerende, de zitting besloot met de woorden: »Zoo heeft dan de commissie de drie vraagstukken van projectiel, stuk en kruit opgelost. Het plan ligt gereed; het wacht slechts op uitvoering!" »Is 't anders niet?" vroeg Maston.
Zij zagen een bejaarden houthakker takkebossen binden. Maston ging naar hem toe en riep reeds uit de verte: »hebt gij iemand met een buks het bosch zien inkomen,.... mijnheer Barbicane, den voorzitter.... De secretaris der Gun-club dacht in zijn eenvoud, dat zijn voorzitter als zoodanig aan de geheele wereld bekend moest zijn. Maar de houthakker scheen hem niet te begrijpen.
De lucht was zeker uitgeput, en daarmede ongetwijfeld hun moed, hun geestkracht! »De lucht dat kan zijn," zei Maston zeer beslist, »maar de geestkracht nimmer!" Den 28sten December, na nog twee dagen zoekens, was alle hoop vervlogen. Het projectiel was immers een stofje in dezen onmetelijken oceaan! Men moest het opgeven. Toch wilde Maston van geen opbreken hooren.
Al die ovens waren naar hetzelfde model gebouwd en hadden een hoogen vierkanten schoorsteen. Maston had er verbazend veel schik in; het herinnerde hem de monumenten te Washington; naar zijn oordeel was er nooit, zelfs niet in Griekenland, iets zoo schoons geweest.
Maston twijfelde nog niet aan den uitslag, maar de anderen, niet langer zoo opgewekt als de eerste uren, begrepen al de moeielijkheid der onderneming. Hetgeen hun te San-Francisco gemakkelijk toescheen, bleek hier, in volle zee, zoo goed als onuitvoerbaar. De kansen van slagen namen zeer sterk af, en van een gelukkig toeval alleen was het vinden van het projectiel te verwachten.
»Beginnen wij nu?" vroeg kapitein Blomsberry. »Zonder een seconde te verliezen," antwoordde Maston. Alle maatregelen werden genomen om de korvet zoo goed als onbeweeglijk te doen bijleggen. Alvorens het grijpen van het projectiel te beproeven, wilde de ingenieur Murchison eerst onderzoeken in welken stand het op den bodem lag der zee. De luchttoestellen, daartoe bestemd, werden gevuld.
Woord Van De Dag