Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juni 2025
Belfast beweerde: het projectiel was er niet, Maston hield stijf en sterk staande, dat het hem als vlak voor de oogen stond. »'t Is het projectiel!" zie Maston nog eens. »Neen, zeg ik u," antwoordde Belfast. »Het is een sneeuwval die van een maanberg naar beneden rolt." »Welnu, morgen zullen wij het wel zien." »Wij zullen het nimmer meer zien; het is nu in de hemelruimte verdwenen." »Neen." »Ja."
»Het projectiel?" »Welnu?" »Is op de aarde gevallen." Een nieuwe kreet, ditmaal een akelig gehuil! Belfast keerde zich naar Maston. De ongelukkige had onvoorzichtig genoeg een weinig te veel over den rand van de telescoopbuis gehangen; hij had het evenwicht verloren en was er in gevallen! Een val van 280 voet, om op een harden spiegel terecht te komen! Belfast zag hem na met angstige blikken.
Maston maakte daarvan gebruik door op te merken, dat men het projectiel moest beschouwen als een gezant, door de aarde naar de maan gezonden, en dat de gezant zelf de voorkeur wel diende te hebben boven het vervoermiddel dat den ambassadeur naar zijn ambassade overbracht. Deze opmerking gaf den doorslag: het projectiel werd aan de orde gesteld.
»En de kosten tegen 4 cent het kilo?" »2,510,701 dollar." Maston, de majoor en de generaal zagen Barbicane met ongerustheid aan. »Weest gerust, mijne heeren, ik herhaal het, aan geld zal het ons niet ontbreken." De zitting werd gesloten. Met angst verbeidde het publiek de beslissing aangaande dit derde punt.
»Dat gietfeest zal een schoone plechtigheid zijn," sprak Maston tot zijn vriend Barbicane. »Voorzeker," antwoordde deze, »maar geen publiek feest." »Hoe?" vroeg Maston, »zult gij de hekken in de afpaling niet voor iedereen openzetten?" »Ik zal er wel op passen, Maston; het gieten van de Columbiad is een moeilijk, om niet te zeggen gevaarlijk werk; ik wil het liever met de deuren dicht doen.
Den 10den geen verandering, dan alleen in het hoofd van den secretaris Maston, daar de brave man op het punt scheen het verstand te verliezen, dat hij onder zijn kunstschedel van getah-pertja nog altijd had behouden. Den 11den zwaar onweder, gevolgd door heldere lucht in den avond. Er kwam....
Juist las de tweede voorzitter Wilcome de tijding voor, bij welke Maston en Belfast berichtten, het projectiel in den reusachtigen kijker op Long's piek te hebben waargenomen. Deze mededeeling meldde tevens, dat het projectiel, onder den invloed van de aantrekking der Maan, de wachter van een wachter in het zonnestelsel was geworden. De lezer weet reeds wat er van de zaak was.
»Zijt gij daar ook, Maston!" riep hij, zijn secretaris ziende. Michel Ardan stelde hem aan kapitein Nicholl voor. »Ik was het glad vergeten," stotterde Barbicane, »maar ik ben tot uw dienst." »Daar komt niets van," sprak Michel Ardan met nadruk. »Ik heb u iets voor te stellen. Vriend Barbicane gelooft dat zijn projectiel rechtuit naar de maan zal vliegen."
»Een jager," voegde Michel Ardan er bij. »Een jager? ja," antwoordde de houthakker. »Is het lang geleden?" »Bijna een uur." »Te laat!" riep Maston uit. »En hebt gij geweerschoten gehoord?" vroeg Michel Ardan. »Neen." »Geen enkel?" »Geen enkel. De jager schijnt platzak thuis te zullen komen." »Wat nu?" zei Maston. »Het bosch ingaan, op gevaar af een schot te krijgen, dat niet voor ons bestemd is."
»'t Ware, dunkt mij, het best, de eerste zitting aan de lading te wijden," meende de voorzitter. »De lading," zei generaal Morgan. »Ik vraag het woord!" riep Maston. »Het woord is aan u."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek