Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juli 2025
Men verbeelde zich het ongeduld van den opgewonden Maston en zijn geleerden metgezel, die niet minder ongeduldig was dan hij! Elk oogenblik van den nacht meenden zij het voertuig te zien, maar 't geleek er niet naar! En dit gaf tusschen hen aanleiding tot gedurige kibbelarijen.
Eerst had hij het projectiel achter de zuidpool der Maan zien verdwijnen, en nu kwam het weder te voorschijn van achter de noordpool! Was het dan de wachter van een wachter geworden? Had hij, Maston, dat nieuwe hemellichaam in het leven geroepen? En was dit nu de ontknooping van de grootsche onderneming?.... Intusschen verliep de dag zonder dat er iets bijzonders voorviel.
Hij voegde er ten slotte nog de vraag bij, welke in dat geval de gebruikelijke regelen waren. »De lengte van een stuk," zeide hij, »is gewoonlijk 20-25 maal de doorsnede van het projectiel, en beider gewicht staat tot elkander = 1.235 tot 240." »Niet genoeg!" riep Maston uit.
»Welnu," liet Maston zich hooren, »waarom zou Engeland niet op zijn beurt eens het eigendom worden van onze Vereenigde Staten!" »Dat ware niet meer dan rechtvaardig," merkte kolonel Blomsberry aan. »Stel het dan maar aan den President der Vereenigde Staten voor!" riep Maston uit, »en ge zult zien hoe hij u ontvangen zal."
Welnu, telkenmale als de maan er een gunstigen stand toe heeft, dat is te zeggen, ééns in het jaar, kan men ons immers bommen met levensmiddelen toezenden, die wij dus op een vasten dag kunnen afwachten." »Bravo!" juichte Maston. »Daarentegen zullen wij ook wel een middel vinden om u van ons te doen hooren," merkte Michel Ardan aan.
»Er is maar een kleinigheid tegen uw plan," merkte Barbicane aan: »ten gevolge van de aswenteling der Aarde zou uw draad zich om haar hebben gewonden als een touw om een kaapstander, en de draad zou ons ten laatste naar den grond teruggetrokken hebben." »Bij de negenendertig sterren der Unie!" riep Michel Ardan uit, »wat heb ik toch vandaag domme denkbeelden! 't Is alsof ik Maston ben!
Onderweg bracht Maston den Franschman op de hoogte der zaak, namelijk van den ouden grond der vijandschap tusschen Barbicane en den kapitein. Hij verhaalde hoe personen, met beiden bevriend, nog altijd een persoonlijke ontmoeting van beiden hadden weten te verhinderen, en dat Nicholl nu eindelijk de gelegenheid had te baat genomen om oude veeten op te rakelen.
Welnu, ik heb slechts mijn kijker op een hoogen berg op te stellen. Dat doen wij. Dat zal een vergrooting van de lichtsterkte geven tot het 48000voudige, zoodat de maan een afstand van slechts 20 kilometer schijnt te hebben en de voorwerpen slechts 9 voet doorsnede groot behoeven te zijn om zichtbaar te wezen." »Dus ons projectiel een doorsnede van 9 voet!" riep Maston uit. »Juist."
»Toegegeven, mijn vriend, en inderdaad zou volgens deze evenredigheid een projectiel van 9 voet dikte en 15,000 kilo wegende, voor het stuk een lengte eischen van 225 voet en een gewicht van 3,600,000 kilo." »Bespottelijk!" vond Maston. »Zoo denk ik er ook over," antwoordde Barbicane, »en daarom denk ik deze lengte viervoudig te nemen en een stuk te vervaardigen van 900 voet."
Eenige stukjes glas, die in de sponning waren blijven zitten, bewezen dat het stukgestooten was. Dat venstertje bevond zich vijf voet boven den waterspiegel. Een sloep naderde, die waarin Maston stond. Hij keek in de opening.... Op datzelfde oogenblik hoorden zij een heldere stem, ze was van Michel Ardan, overluid juichende: »Gesloten, Barbicane, hier blank en daar blank!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek