Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 oktober 2025
Die tijden zijn vreeselijk. Maroessia, begrijp je dat?" "Of ik het begrijp!" riep zij uit. Zij liepen nog een geruimen tijd zwijgend voort. Het bosch, dat zich in de verte als een donkere massa uitstrekte, begon, naarmate men het naderde, zijn mooie, groene kleur weer aan te nemen. Men zag aan den kant het donker groen der eiken en de lichtere bladeren der berken.
Maar zij zei bijzich zelf: "Ik moet zijn zooals hij!" En zij vatte weder moed. De beide officieren reden vooruit. De een lachte, de ander bromde. De soldaten werden stil en schenen ten gevolge van den langzamen stap, waarmee zij reden, slaperig te worden. Maar waarom keek die soldaat haar zoo den heelen tijd aan? "Ik zal hem ook aankijken," besloot Maroessia bij zich zelf.
De zanger steeg op het paard; Maroessia zette haar voet op het uiteinde van zijn laars, en in een oogenblik zat zij achter haar grooten vriend. Haar armen hielden hem omstrengeld, evenals het klimop den eik. Het paard reed in galop weg; ternauwernood hoorde men het geluid van zijn hoeven: men zou gezegd hebben, dat het een gevleugeld paard was.
Zij begonnen deze smalle trap af te dalen, die onder hun gewicht boog. Maroessia had zich geen rekenschap gegeven van de manier, waarop de vloer zich geopend had. Zij begreep eerst, dat deze opening weer dichtgegaan was, toen zij zich in de duisternis bevond. Hoe dieper zij kwamen, des te kouder werd het. De zon was nooit in dezen diepen kelder doorgedrongen.
"Juist," viel de vreemdeling in de rede, "daarin herken ik de vrouwen." "Wat wilt u daarmee zeggen?" vroeg Maroessia verwonderd. "Ik wil daarmee zeggen, dat alle vrouwen graag willen weten, wat zich achter een gesloten deur bevindt. Maar ga voort, Maroessia! Heeft die jonge vrouw de deur eindelijk open gekregen?" "Ja.
Wees maar gerust, ik ben nu tot alles in staat, zelfs om te sterven." Zij wisselden een laatsten blik. Toen verdween haar groote vriend in het dichte bosch. Maroessia boog zich voorover, om het geluid van zijn voetstappen des te langer te hooren. Zoolang zij hem kon hooren, verbeeldde zij zich, dat hij nog bij haar was.
"Ga maar niet verder met deze geschiedenis voort Maroessia!" zei de afgezant, "het zou je kwaad doen, vooral als zij nog verschrikkelijker wordt." "Misschien wel; maar wat doet dat er toe? U moet den afloop weten, om goed te kunnen begrijpen, wat ik bedoel." En ze vervolgde: "De jonge vrouw dacht lang over alles na. Vóór alles moest zij uit het verschrikkelijke onderaardsche hol zien te komen.
Een Russisch detachement was hen voorbijgereden, zonder meer op hen te letten dan op het stof van den weg. Zij hadden halt gehouden. De oude muzikant zat op het gras en tokkelde met zijn vingers de snaren der luit, die hij van Maroessia overgenomen had. Hij zong met een zachte stem een eentonig lied, een soort van avondgebed.
Dus had de vrouw van den bandiet een zakdoek gevonden." "Ja," zei Maroessia. "Het zien van dien fijnen zakdoek, die zoo lekker rook en ongetwijfeld van een vrouw was, gaf haar stof tot nadenken. "'Ze zijn hier vanmorgen langs gekomen, zei ze bij zich zelf, 'en als dat zoo is, komen zij er waarschijnlijk nu niet meer. Ik moet dien weg kiezen.
Tsjetsjewiek had zich niet zonder inspanning voorover gebogen, om haar een kus te geven. Maar toen hij zich weder oprichtte, zag zij wel, dat hij waggelde. Als Peter zich niet had gehaast om hem vast te houden, zou hij gevallen zijn... Maroessia bemerkte toen, dat er bloed op haar mouw zat. "Dat is uw bloed!" zei zij tegen hem. "Waar bent u gekwetst? Aan uw arm? Laat mij de wond verbinden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek