Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 oktober 2025
Peter had hem een van zijn pistolen in de hand gegeven, waarvan hij zich nog kon bedienen. "Komaan!" zei Tsjetsjewiek tegen Maroessia. "Ga! loop! vlieg, als je kunt! en vergeet al het overige. Het is voor de Ukraine en voor je groote vriendin. De zakdoek zal haar van je spreken..." Maroessia vloog weg als een pijl uit een boog.
"Het kan zijn, beste meid, dat wij den dood tegemoetgaan!" "Nee," zei Maroessia, "wij zullen eerst later sterven. U moet eerst in Tsjigirine aankomen. Als u daar eenmaal bent, zal ik sterven, als het zoo wezen moet!... maar u moet eerst te Tsjigirine zijn! O ja!..."
Maroessia bemerkte te midden der takken een boer van een rijzige gestalte, die haar eerbiedig, maar vriendelijk groette. Het was merkbaar, dat het niet voor de eerste maal was, dat hij Maroessia zag. "Het is mijn kameraad Peter," zei Tsjetsjewiek. "Kijk hem maar eens aan! Ook hij is een eik!" "Hij is bijna nog langer dan gij," zei ze uiterst verwonderd.
"Zullen wij er veel aardbeien vinden?" vroeg Maroessia. "Ik vind ze wel, als ik ze zoek," antwoordde Taras eenigszins trotsch. "Ik zal ook mijn best doen om ze te vinden. Denk je, dat ik er zal vinden?" "Dat kan wel. Het is niet zoo moeilijk. Het is een echt meisjeswerk! Als het er om te doen was, een mol of een egel te vangen, dan zou het een heel andere zaak wezen."
En als alles niet naar wensch mocht gaan, als ik inzie, dat uw geschrift nutteloos zou wezen, wees dan maar gerust, dan zal ik het vernietigen. Dan zal het zoo goed zijn, alsof het niet geschreven was." Na deze woorden stond hij op en riep Maroessia. De hetman vergezelde hen tot op den drempel van de deur, en daar namen zij afscheid.
Maroessia spoorde haar ossen aan. Bij het plotseling vertrek van hun geleide hadden zij het goed geacht, te blijven staan. Toen zij de stem van Maroessia hoorden haastten zij zich, te gehoorzamen.
"O!" zei Maroessia, wier oogen vlammen schoten, "wat zal zij gelukkig geweest zijn!" "Men heeft haar verbrand," hernam Taras. "Dat geeft niet," vond Maroessia, "toch is zij de gelukkigste van alle vrouwen." "Grootvader zal je hare geschiedenis wel eens vertellen, als je dat wilt. Een Fransche vrouw heeft hem deze in de stad verhaald. Hier kent men zulke geschiedenissen niet.
"Wij zullen het wel met hem klaar spelen," merkte Tsjetsjewiek op. Plotseling spreidde hij bij den achtersteven van de boot een dikken mantel uit, en, terwijl hij Maroessia optilde, legde hij haar ondanks den tegenstand, dien zij bood, daarop neer. "Ik vergat, mijn kind te laten slapen," zei hij. "Ik wil niet slapen," zei het meisje.
Het was duidelijk te zien, dat hij den ouden Kniesj voor een onnoozelen en dommen kerel hield, en dat hij eigenlijk aan niets anders dacht dan aan zijn taartjes: wat de zaak van het hooi aangaat, die zou later wel ter sprake komen. Maroessia had er zich eerst mee bezig gehouden, den grooten wagen op het voorplein te brengen. De kleine Taras had haar daarbij geholpen.
Het is een jongen, die niet dom is en ook niet lui." Mijnheer Iwan wilde antwoord geven, maar hij kon niets anders doen dan een glimlach op zijn gezicht te voorschijn brengen, die hoegenaamd niets zeide. Wat den kleinen Taras aangaat, die liet zich niet lang bidden. In een oogenblik was hij bij de deur. Het was tijd; want Maroessia kon het niet meer uithouden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek