Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 juli 2025
De kletterende regen, het loeien van den storm en het bijna aanhoudend gerommel van het onweer waren mij in dit opzicht van goeden dienst. Ik schoof mij, natuurlijk het hoofd vooruit, verder en verder tusschen de garven in. De halmen van de rogge waren niet in verwarde bundels saamgevoegd, maar languit gebost, zoodat ze van meer dan manslengte waren.
De reporter stond naast hem en zeide: "Luister Pencroff, luister." De zeeman luisterde aandachtig, maar geen enkel geluid dan het loeien van den storm trof zijn oor. "Het is de wind," zeide hij. "Neen," antwoordde Gideon Spilett, terwijl hij opnieuw luisterde, "ik meen iets gehoord te hebben...." "Wat dan?" "Het blaffen van een hond!" "Een hond!" riep Pencroff uit, terwijl hij overeind sprong.
Wij hebben nog pas een derde van den afstand afgelegd; een blik op onzen patiënt werpende, zie ik dat zijn oog gebroken is: François Burban is dood. Hij stierf als een echte zeeman, op het water, bij het loeien van den storm. Het is toch even eervol in eene prauw te bezwijken, als aan boord van een linieschip, bij het donderen der kanonnen, in het barnen van het gevecht.
Eindelijk zagen zij op eenigen afstand het zwarte wrak omhoog steken en klonk hun het aangrijpend gehuil der vrouwen in de ooren. De bemanning schreeuwde zoo luid mogelijk terug, om het loeien van den storm en het bruisen van de zee te overstemmen, zoodat hun geluid tot de vrouwen kon doordringen. De "Wodan" naderde behoedzaam tot op 50 Meter afstand den lichttoren.
Toen de Keizer, na het afnemen van den eed aan de gedecoreerden, zich tot de troepen wendde en met luide, boven alles uit klinkende stem vroeg: "En gij, soldaten, zweert gij de eer van Frankrijks naam, uw vaderland, uw Keizer zelfs met gevaar van uw leven te zullen verdedigen?" klonk uit tachtigduizend kelen een allesoverweldigend: "Dit zweren wij!" boven het loeien van de verbolgen zee uit, terstond gevolgd door een even indrukwekkend: "Leve de Keizer!"
Hij schudde zijn reisgezellen wakker, en bracht ze bij de schuurdeur. Die was gelukkig alleen gesloten met een haak, dien hij gemakkelijk kon oplichten met een stokje. Hij zuchtte van verlichting bij de gedachte, dat ze gauw in veiligheid zouden zijn. Maar toen de schuurdeur luid knarsend openging, hoorde hij, dat een koe begon te loeien. "Kom je daar eindelijk, Vrouw," zei de koe.
Maar Pallieter en Marieke lachten van genot; het water vloeide zoo maar over hun gezicht, dat ze blonken lijk een spiegel. Ze vaarden verder en kwamen aan de weide, waarin de peerden en de koeien van den mulder onrustig te loeien en te stampen stonden. Pallieter kreeg ineens een stralende gedacht. "Aan land, aan land!" riep hij. "Woroem?... Wat is 't?" vroeg Marieke. "Te peerd of te koei, hop!"
Wij konden in dien gevaarvollen toestand wel twee uren, die zeker nooit uit onze gedachte zullen gaan, doorgebracht hebben, toen de orkaan even snel bedaarde, als hij was opgekomen; alleen stond de zee geweldig hoog en voortdurend wierp zij geheele waterstroomen op het dek; het vreeselijke loeien van den storm had ten minste opgehouden.
In de verte begon er een klagelijk te loeien. Een paard holde heen en weer, je hoorde 't maar zag 't niet. De koe bij ons blies en werd onrustig. Bekker zei: "'t Is hier goeie. Zoo moest 't maar blijven."
Het kan zijn, dat koning Voukashin voor Vidossava's huwelijk met voïvode Momtchilo omgang met haar had, maar indien dat zoo was, dan moet het meer een politieke verbintenis zijn geweest dan een zaak van het hart. De bard begint. Genadige schepper! Dondert het of schudt de aarde? Of kan het zijn het loeien van den stormachtigen oceaan, die zijn golven tegen het strand beukt?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek