Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juni 2025
"Dat je gelooft, dat ik je altijd liefgehad heb!" Crisóstomo lachte bitter. "O, je twijfelt aan me, je twijfelt aan de vriendin van je kinderjaren, die nooit een enkele gedachte voor je verborgen gehouden heeft!" riep het jongemeisje met smart. "Ik begrijp je!
Slechts van tijd tot tijd hoorde men het gedruisch van een rijtuig, dat bolderde over de houten brug over de rivier, welker eenzame wateren rustig het licht der maan weerspiegelden. Het jongemeisje sloeg de oogen op: de hemel was van een saffieren helderheid. Langzaam ontdeed ze zich van haar ringen, haar oorhangers, haarnaalden en kammetje, en legde ze neer op de leuning van het platte dak.
Deze gesprekken werden wellicht gehoord door het jongemeisje in kwestie. Ze zat op een stoel, bezig een presenteerblaadje met bloemen in orde te maken want men zag haar beven, verbleken en zich herhaalde malen op de lippen bijten. In den kring der mannen ging het gesprek op luiden toon, en liep natuurlijk over de laatste gebeurtenissen.
Na de gewone beleefdheidsfrazen, ging de pseudo Andalusische voort: "We komen jullie opzoeken. U bent er mooi afgekomen, dank zij uw relaties!" En ze keek veelbeteekenend naar Linares. "God heeft mijn vader behoed!" antwoordde het jongemeisje zacht. "Jawel, Clarita, maar de tijd van de wonderen is al voorbij: wij Spanjaarden zeggen: wantrouw de Maagd en zet het op een loopen."
Je bent jong, en wellicht zal eenmaal je geweten je beschuldigen... Ik kom je zeggen, voordat ik vertrek, dat ik je vergeef. Nu, wees gelukkig, vaarwel!" Ibarra wilde heengaan, doch 't jongemeisje hield hem tegen. "Crisóstomo!" zeide ze, "God heeft je gezonden, om me van wanhoop te redden...Hoor me aan, en oordeel me dan!..." Ibarra trachtte zich met zacht geweld van haar los te rukken.
Evenals deze eerwaardige lampen treden ook de "werkjes" van 't jongemeisje uit hun schuilhoeken te voorschijn: gehaakte sluiers, kleedjes, kunstbloemen; er verschijnen antieke kristallen presenteer-blaadjes, waar op de bodem een miniatuur-meertje is voorgesteld met vischjes, krokodillen, schelpdieren, zeewier, koraal- en andere rotsen, gemaakt van hel-kleurig glas.
Het jongemeisje sloeg de schoone oogen, vol reinheid en weemoed tot hem op, zoo smeekend en welsprekend, dat Ibarra ontroerd bleef staan. "Kan ik morgen komen?" "Je weet dat je mij altijd welkom bent," antwoordde ze nauw hoorbaar. Ibarra verwijderde zich schijnbaar kalm, maar met een storm in zijn hoofd en koude in 't hart.
Doch het jongemeisje antwoordde niet, en zeide tot haar vriendinnen: "Willen jullie me naar mijn kamer brengen, ik kan niet alleen." Ze hielpen haar opstaan, en het middel omvat door de ronde armen harer vriendinnen, het marmeren voorhoofd geleund tegen den schouder van Victoria, ging het jongmeisje haar slaapkamer in.
Maria Clara had nog de kracht om haar bij het kleed te grijpen. "Tante!" stamelde ze. "Wat is er, kind?" vroeg deze ontsteld, toen ze 't gelaat van 't jongemeisje zag. "Breng me in mijn kamer!" smeekte ze, zich vastklampend aan den arm der oude vrouw, om op te staan. "Ben je ziek, mijn kindje? Wat scheelt je?" "Een duizeling...al die menschen in de zaal...zooveel licht...ik moet wat rusten.
Ibarra deinsde een schrede terug, en keek het jongemeisje verschrikt aan. "Ja," ging ze voort, "de man zeide me, dat hij onze vereeniging niet mocht toestaan, omdat zijn geweten het hem verbood, en hij zich dan genoodzaakt zou zien de zaak ruchtbaar te maken, op gevaar van een groot schandaal, want mij vader is..."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek