Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juli 2025
Bets kroop dicht tegen haar aan en fluisterde zacht: "Ik wou dat ik mijn bloemen aan Vader kon sturen. Ik ben bang dat hij niet zoo'n vroolijke Kerstmis heeft als wij." "Jo! Jo! waar zit je?" riep Meta onder aan de zoldertrap.
Jo hield zich goed, tot de laatste glimp van Amy's blauwen hoed verdween, toen vloog zij naar haar schuilplaats, den zolder, en schreide, tot zij niet meer kon.
»Waar, waar?« gilden enkele stemmen. »Kijk, daar om den hoek!« Ja, daar kwam een wagen aanrollen. »Wie is het?« vroeg Jo. »Jan Harms; kijk de bruine eens loopen,« zei Klaas. Snel naderde de wagen; daar ging hij over de brug met een vreeselijk geweld. »Ho«, riep Harms, en Bruin bleef snuivend staan. »Hoera!« riepen de kinderen. »Harms, wat heb je den wagen mooi versierd!«
En u bent nooit boos!" riep Jo voor een oogenblik haar berouw in haar verbazing vergetende. "Veertig jaar heb ik er tegen gestreden, en daardoor geleerd mij te beheerschen. Ik word bijna elken dag van mijn leven boos, Jo; maar ik heb geleerd het niet te toonen, en ik hoop nog altijd ook dat te overwinnen, al moest het me ook nóg veertig jaar kosten."
"Waarom schrijf je niet eens weer wat? dat deed je toch altijd zoo graag," zei haar moeder eens, toen Jo opnieuw een vlaag van groote moedeloosheid doorworstelde. "Ik heb geen lust om te schrijven, en al had ik dat, niemand geeft toch iets om mijn verhalen." "Wij toch wel! Toe, schrijf eens iets voor ons, en bekommer je niet om het verdere publiek.
Mijnheer Brooke kwam om zijn parapluie te halen," begon Meta, die mijnheer Brooke en zijn parapluie veilig de deur uitwenschte. "Brooke? De gouverneur van dien jongen? Aha, nu begrijp ik het! Ik weet er alles van. Jo versprak zich, toen ze mij een boodschap wou voorlezen uit een der brieven van je vader, en ik heb haar laten opbiechten.
De jongen ging weer zitten en keek naar zijn laarzen, totdat Jo, die beleefd en spraakzaam wilde zijn, begon: "Ik geloof, dat ik het genoegen gehad heb je al eens vroeger te zien. Je woont naast ons, is 't niet?" "Vlak naast jullie," en hij keek haar lachend aan, want Jo's deftigheid was nog al grappig na hun gesprek over het balspel, toen hij de kat terugbracht.
Laurie wierp zijn hoed in de hoogte, herinnerde zich toen, dat het niet beleefd was om te juichen over de nederlaag van zijn gasten, en hield midden in een hoera op, om zijn vriendin toe te fluisteren: "Mooi zoo, Jo! Hij speelde valsch, ik zag het ook, maar wij kunnen 't hem niet zeggen. Hij zal 't niet weer probeeren, daar kun je op aan."
Maar toen van al haar werk der drie laatste maanden niets was overgebleven dan een hoop asch en het geld in haar beurs, bleef Jo met een triest gezicht op den grond zitten, onzeker wat zij met haar honorarium moest beginnen.
In weerwil van haar kleine ijdelheden was Meta een zacht, goedhartig meisje, dat onbewust een goeden invloed uitoefende op haar zusters, vooral op Jo, die innig veel van haar hield en dikwijls haar raad volgde, omdat Meta haar op zoo'n vriendelijke manier terecht wees. "Kinderen," zei Meta ernstig, en keek van het verwarde hoofd naast haar, naar de twee krullebollen in de andere kamer.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek