Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juli 2025
Het was een geïllustreerd blad, en Jo beschouwde het kunstgewrocht met eene soort van slaperige verbazing, overwegende welke wonderlijke samenloop van omstandigheden de hoogst theatrale voorstelling vereischen kon van een Indiaan in vollen krijgsmansdos, die worstelend met een wolf, in de diepte stortte, en van twee woeste jongelingen met onnatuurlijk kleine voeten en groote oogen, die elkander op den voorgrond doorstaken, terwijl een vrouwelijke gedaante op den achtergrond wegvluchtte in doodelijken angst en met haar mond wijd open.
"Ja?" en Jo zette groote oogen op, alsof het iets heel nieuw voor haar was. "Ik heb nooit iemand zooals jij gezien; je begrijpt niet eens een complimentje, als j' er een krijgt," zei Meta, met het air van een jonge dame, die er alles van wist. "Onzin! Ik wou, dat je niet mal was en al mijn plezier bedierf.
Daarom maakte ik een eind aan de moeilijkheid door te zeggen: 'Laten wij trouwen, dan kunnen wij doen, wat wij willen." "Natuurlijk stelde jij dat voor! Jij richt altijd de dingen in naar je eigen plezier." "Niet altijd!" en iets in Laurie's stem deed Jo haastig vervolgen: "Hoe heb jullie Tante's toestemming gekregen?"
Ben ik dat alles voor je geweest, Jo?" vroeg zij bescheiden en ernstig. "O Bets, zooveel, zooveel!" en Jo legde haar hoofd op het kussen naast haar zusje. "Dan behoef ik niet meer te tobben, dat mijn leven nutteloos is geweest.
"Eerst zal ik Betsy's bezwaren uit den weg zien te ruimen, en dan zal ik u de mijne vertellen. Zij zijn niet erg dringend, dus kan ik ze nog wel een poosje voor mij houden;" en Jo naaide voort met een wijs knikje, dat het hart van haar moeder, voor het oogenblik althans, volkomen omtrent haar geruststelde.
Jij bent om zoo te zeggen ook nog maar pas aan de kinderschoenen ontwassen, maar jouw beurt zal ook gauw genoeg komen, Jo, en dan mogen wij staan treuren!" en Laurie schudde het hoofd over de algemeene ontaarding. "Ik? Wees maar niet bang; ik ben niet 'lieftallig' genoeg. Niemand zou mij willen hebben, en dat is ook maar goed, want er moet toch altijd éen oude vrijster in de familie zijn."
"U vroeg mij laatst, wat mijn wenschen waren," begon zij, toen zij eens alleen bij elkander zaten. "Ik zal er u een van vertellen', Moeder; ik zou dezen winter zoo graag eens voor een verandering ergens heen gaan." "Waarom, Jo?" en haar Moeder keek plotseling op, alsof zij een verborgen meening in haar woorden zocht.
Hoe vroeg het ook was, ging hij den volgenden morgen naar het station om Jo te zien vertrekken; en aan hem had zij het te danken, dat zij haar reis begon, met de herinnering aan een vriendelijk gelaat, dat haar een vaarwel toeknikte, met een bosje viooltjes om haar gezelschap te houden, en bovenal met de blijde gedachte in het hart: "Zie zoo, de winter is voorbij; ik heb geen boeken geschreven, geen fortuin gemaakt, maar ik heb een goed vriend gevonden, en ik zal mijn best doen hem levenslang te behouden."
Als Jo geweten had welk een groot geluk op dat oogenblik voor een van hen beiden in de weegschaal lag, zou zij misschien plotseling in een lammetje veranderd zijn; maar ongelukkig hebben wij geen vensters in onze borst, en kunnen niet zien, wat er in het hart van onze vrienden omgaat.
"Best, hij is heel wel; de parapluie staat in den stander; ik zal hem even krijgen en zeggen dat u er is," zei Jo, en wipte de kamer uit om Meta de gelegenheid te geven haar redevoering in alle waardigheid af te steken. Maar zoodra ze weg was, begon Meta naar de deur te schuiven: "Moeder zal zeker blij zijn u te zien; ga zitten, ik zal haar roepen."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek