Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juli 2025
.... O.... de ontzetting beginnend, nu, nu, nu.... hoog.... laag.... buiten, binnen, hier en van daarginds.... Hoor.... het water het zwarte, het huilt.... de diepte klokt, voel den regen wimperen.... het zijn al tranen.... gevangen zijn ze in den heeten mond.... val water in buien uit, zie ik wil ze drinken uit mijn geholde handen....
Noem je dat dan geen stelen? Ja! of je nou huilt en grient, ’t is de waarheid: je bent een dief; of je geld steelt of sigaren, dat is precies hetzelfde.” „Maar, moeder....” „Hou je mond, jongen; ik kan je niet hooren, niet zien. Ga uit mijn oogen, leelijke dief! Wat moet er van jou groeien, als je nu al begint met sigaren te stelen? Geef hier dat pakje; ik zal ’t....”
Het portier der vigilante wordt door den huisknecht zachtjes toegedaan, twee van de kinderen huilen omdat ze niet mee mogen: mevrouw huilt ook omdat ze weg heeft gewild, en kijkt nog eenige malen door 't achterglaasje zonder evenwel van hare liefjes iets te zien.
's Winters, als de stormwind over onze lage landen heenvaart en door 't geboomte huilt en fluitend over de daken en om de schoorsteenen giert, dan stormt het geestenheir door het luchtruim. Het is de Wilde Jacht, die in de volksverbeelding een zoo voorname plaats inneemt. De voorstelling is ooroud en ook niet uitsluitend Germaansch.
't Berouwt me: ijdel en haastig woorden zijn: Smart is een wijle blind, en zoo was mijn': Niets wat er leeft wensch ik dat lijdend zij. Wee mij, wee, Dat Hij u eindlijk buigen deê! Klaagt, huilt luid, Land en Zee, Aarde's gescheurde hart krijt mee! Geesten der levenden en dooden, schreit! Uw toeverlaat en steun thans overwonnen leit. Thans overwonnen leit? Verwonnen leit!
Het volk huilt en schreeuwt in dolle razernij, en wil bloed zien, veel bloed... Onder de toeschouwers is er slechts een, die zwijgt, een, wien het hart samengenepen wordt van smart bij het zien van het vreeselijke schouwspel, dat in de arena wordt afgespeeld. Zijne lippen beven, zijne neusvleugels trillen zenuwachtig, zijne oogen vullen zich met tranen.
Toen ik daar als vastgenageld staan bleef en de tranen mij in de oogen welden, streek Vitalis zachtkens met zijn hand over mijn wang. Komaan, zeide hij, het kereltje begrijpt mij, want hij huilt niet; hij zal wel verstandig wezen en morgen.... Ach mijnheer, riep ik, laat mij bij moeder Barberin als je blieft!
Stilte, stilte, stilte.... Middelburg, hoofdstad van Zeeland op het eiland Walcheren, verdwijnt in den nacht ... Zoutelande, een dorp verloren achter de duinen, dichtbij de zee. Een groote molen wijst de plaats aan. De avond valt. Langs de steenachtige wegen, met slooten er naast, huilt de wind, kondigt den naderenden vloed aan.
Komt er een orgel lawaai maken in de straat, dan verschijnt de witte hand en kijken de zwarte, stille oogen. Gaat het orgel weg dan valt de tulle neer. Als een kind struikelt en huilt, beweegt de witte hand, en gluurt het hoekig, bleek gezicht door de doekplooien. Er gebeurt niets in de levenloosheid der straat of zij maakt het mee, leeft het mee, doet het mee.
Langzamerhand werden de harmonieën zwakker, al naar het leger verder oprukte. De muziek klonk nog slechts als een stormwind, die om een hoek huilt, verliep in een wegstervend piepen, als van een orgel dat zijn voorradige lucht uitlaat. Wij lieten het helden-leger nu zijn gang gaan en haalden onze Dschibuks te voorschijn.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek