Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juni 2025
Nu, bij het naderen der duisternis, springt hij eensklaps op, begint om hulp te schreeuwen tegen moordenaars, welke hij meent te zien, huilt, worstelt, slaat in het ronde en valt eindelijk met eenen akeligen doodsgil op den vloer.... Een uur daarna is hij weder stil en in bezit van zijn volle verstand.
»'t Is voorbij, vrouw Thingummy!« sprak de dokter eindelijk. »Dat is 't; de arme ziel!« zei de baker, en raapte de kurk van de groene flesch op, die op het kussen was gevallen, toen zij bukte om het kind weg te nemen. »Arm schaap!« »Je hoeft niet om mij te sturen als het kind huilt, baker,« zei de dokter en trok met zorg zijn handschoenen aan. »Hoogstwaarschijnlijk zal het wel lastig zijn.
Verachting voor het gezwets van praatzuchtige en lasterende menschen, drukt op recht Turksche wijze de volgende spreekwijze uit: "De hond blaft, de wolf gaat zijn gang." en met eene aardige variatie: "De hond huilt, de karavaan trekt voorbij," wat men menigen dwazen bespotter van oude eerwaardige gewoonten en instellingen zou kunnen toeroepen.
Niet naar de bruidskamer gaat nu het toortslicht; 't Schittert en flikkert, van zwaveldamp blauw. Wet dan het staal; ha, hoe krassen de raven! Ontsteek dan het fakkellicht; Zernebock huilt! Wet dan het staal, o gij zoon van den draak! Ontsteek dan het fakkellicht, dochter van Hengist! Zwart hangt de wolk op des Heeren kasteel; De adelaar schreeuwt er; hij rijdt er op trotsch.
Terwijl, wanneer hij onverstandig is en huilt en schreeuwt.... signor Vitalis houdt niet van stoute kinderen en dan neemt hij hem niet met zich mede. Dan gaat het ondeugende kind naar het gesticht, waar hij hard werken moet en weinig te eten krijgt. Ik was verstandig genoeg om den zin van deze woorden te vatten, maar tusschen ze te begrijpen en een besluit te nemen was nog een groot verschil.
Hij, wiens naam de kindren niet mogen noemen, hij, die ze dood zou doen schrikken, als ze hem op den eenzamen zolder tegenkwamen. Zou hij, wiens ziel met sprookjes gevuld werd, wel ooit zich aan hun macht kunnen ontworstelen? Buiten huilt de nachtwind. Een ficus en een oleander slaan tegen 't hek van 't balkon met hun stijve bladen.
Zoo doet dan eindelijk, na Laokoon en Niobé, opnieuw het dramatische, pathetische element zijne intrede in de beeldhouwkunst: toch is het niet de nog altijd ideale, geadelde smart van Laokoon of Niobé, maar veelmeer eene zeer alledaagsche, zeer realistische smart, die jammert en huilt en zich in heftige gebaren uit. En tot welken prijs wordt deze triomf gekocht!
Opent eene deur kiest toch niet de hongersnood verschoonde hier niemand.... Zie, dáárop zijn verbrijzeld getouw zit de Vlaamsche arbeider; nevens hem, op wat stroo, ligt het lijk van zijn oudste zoontje, een ander kind omvat zijne knieën en huilt om voedsel. Wat verder zit de moeder; zij drukt haren zuigeling tegen de borst en bevochtigt zijne dorre lippekens met hare tranen.
Ziende, dat zij naar de deur ging en aandachtiglijk luisterde, vroeg Uilenspiegel: Is 't de sneeuw niet, die gij hoort vallen? Neen, sprak zij. Luistert gij naar den wind, die huilt in het want? Neen, sprak zij nogmaals. Of naar het blijde gejuich van onze dappere matrozen in de naburige herberg? De dood sluipt stil als een dief, zeide zij.
Toen hij het voor het eerst zeide, was zij slechts verbaasd, doch toen hij het een tweede en derde maal herhaalde, werd zij jaloersch en toen hij het de vierde maal zeide, barstte zij bijna in tranen uit, doch hield zich in, tot hij weg was. "Waarom gaat vader weg?" zeide Helle. "En waarom huilt moeder?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek