Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 oktober 2025
De instrumenten bestonden uit kalebassen, waarover een vel gespannen was, dat met stokken werd geslagen, hetgeen een geluid gaf, om de ooren van blanken te verscheuren. "Van maat schijnen zij weinig begrip te hebben", zei John Cort. "En van melodie nog minder!" antwoordde Max Huber. "En toch zijn zij gevoelig voor muziek, Max", merkte de Amerikaan op.
"Als die regen niet ophoudt", zei John Cort, "zouden wij best hier kunnen blijven, wij hebben nu kruit en patronen genoeg, alleen zouden wij wel wat nieuwe onderkleeren mogen hebben." "En waarom zouden wij ons niet naar het gebruik van het land kleeden?" vroeg Max Huber lachende. "Als wij dan baden wasschen wij tegelijkertijd ons linnengoed!"
De eerste uren zou John Cort waken en hij zag niets verdachts, maar wel meende hij af en toe een klagende stem te hooren, die "Ngora, Ngora!" riep, het woord dat in de negertaal moeder beteekent. Toen ons troepje den volgenden morgen ontwaakt was, verheelden John Cort en Max Huber zich hunne blijdschap niet.
"Ja, terwijl wij bewusteloos waren hebben zij ons hierheen gebracht ... met wat wij nog aan provisie overhadden. En na een vuur te hebben aangelegd, zijn zij heengegaan." "En zoo goed heengegaan", voegde Max Huber er bij, "dat wij geen spoor van hen terug vinden. Dat bewijst wel, dat zij op onze dankbaarheid niet erg gesteld zijn."
"Dokter Johausen!" riep John Cort nog eens en met nadruk, maar de ongelukkige gaf geenerlei blijk zich dien naam te herinneren. "Hij wilde tusschen de apen wonen en is zelf een aap geworden", zei Max Huber. Er bleef dus niets anders over dan te vluchten en haastig verlieten zij het vertrek en ijlden naar buiten.
"Het schijnt wel dat de Koning een revue over zijn troepen gaat houden!" zei John Cort. "Gaat Mselo-Tala-Tala uit?" vroeg Max Huber dadelijk aan Lo-Mai. "Nu krijgen wij hem dan toch te zien", zei de Franschman, met niet veel eerbied voor een "gekroond hoofd". "En laten wij in dien tusschentijd onze oogen maar goed de kost geven", hernam John Cort.
Hij schijnt ons niet eens op te merken!" bromde Max Huber. "Wat drommel, wij lijken toch niet op die halve apen hier!" "Stil!" zei John Cort, hem bij zijn arm grijpende, "ik herken hem thans, ik weet wie het is." "Wie het is?" "Ja, het is dokter Johausen!"
Maar welke richting hij zou uitgaan, had hij aan niemand meegedeeld, want hij wilde alle eer voor zich alleen houden, en op dit punt was hij inderdaad eenigszins van Lotje getikt. Wat Khamis en zijne tochtgenooten op hunne terugreis ontdekt hadden, bewees ontwijfelbaar, dat de dokter in het groote oer-woud de plek gevonden had, waar de rivier stroomde, die door Max Huber naar hem gedoopt was.
De rivier liep nog altijd naar het Noordwesten; haar oevers waren afwisselend hoog en laag, maar steeds bezet met zware boomen, waaronder de bombax of katoenboom, wiens bladerdak soms de geheele rivier overwelfde. "Het lijkt waarlijk wel een park!" riep John Cort, vol bewondering. "Het gelijkt soms op het nationale park van Yellowstone!" "Behalve dat daar geen apen zijn", antwoordde Max Huber.
Max Huber geloofde stellig, dat boven zijn hoofd de wals uit de Freischütz van Weber gespeeld werd! Toen John Cort, Max Huber en Khamis den volgenden morgen ontwaakten, was het nog donkerder in het woud dan anders, maar, wat den drie tochtgenooten dadelijk trof, het was niet zoo stil als gewoonlijk.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek