Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juni 2025
Toe, probeer nu wat te slapen... Er is voor het oogenblik niets aan te doen... misschien komt later alles nog in orde. Henk kan altijd nog gaan, morgenochtend... Eline schudde het hoofd. Wil ik bij je blijven zitten? Eline antwoordde niet en staarde met haar doffen blik. Betsy schoof een der roode gordijnen toe en zette zich.
Alleen voor het oogenblik zit ik wat in verlegenheid.... Als ik niet al zoo dikwijls misbruik had gemaakt van je goedheid, zou ik nog eens je hulp durven inroepen, maar het zou indiscreet worden... Ik zal wel zien, dat ik deze week nog rondspring.... Henk antwoordde niet, maar sloeg met zijn stok een langzame maat: men speelde de ouverture van den Guillaume Tell.
Hij wilde hem een en ander vragen. En een kwartier daarna wist hij al opperbest, wat er aan mankeerde. »U moet uw jongen zijn zin geven,« zei hij tot Van Kempen, »anders gaat hij kwijnen en dan kon u hem weleens verliezen. Ik sta voor niets in, als er geen verandering komt.« Een half jaar later was Henk op het gymnasium. Van Kempen had moeten berusten in het onvermijdelijke.
Maar Elly, natuurlijk geloof ik je! Zij keek hem opeens gemaakt boos aan en schudde verwijtend met heur kopje. Alweêr Elly, fluisterde zij. O ja.... hoe dom van me; nu, ik geloof wel, dat ik iets weet! fluisterde hij verrukt terug. Wat conspireeren jullie toch? vroeg Henk nieuwsgierig.
Hij had haar nog nooit zulke woorden hooren spreken, met die krijschende, schreeuwende stem; hij had nog nooit zoo haar gelaat, tot leelijkheid toe, verwrongen gezien door haar drift... En hoe hij ook trachtte te denken en te raden, hij kon het niet, in die eene groote, martelende smart, die hem overal doorvlijmde. Zijn ineengezonken, troostelooze houding deed Henk pijn.
Maar achter zich voelde hij de warme familiekamer en hoorde hij 't kokende water razen, en de stem van 't meisje, die praatte tegen haar grooten broer, vertellend van wat er gebeurd was in de afgeloopen week, van de poes die vier muizen had gevangen en van de St.-Niklaas-surprises waar ze aan bezig was, en waar eigenlijk niemand iets van weten mocht, maar Henk wel, want die zou 't wel niet verraden....
Ofschoon Henk, in haar oogen, een veel vaster en flinker karakter bezat dan Vere, dien zij zich slechts doodsbleek en met zware hoofdpijn kon voorstellen, terwijl zijn vrouw voor hem dacht en handelde, ofschoon Henk, naar zij meende, de ronde flinkheid van zijn vader had, en zich niet zou laten bedillen, gelukkig, gelukkig als zij met Van Raat was geweest, zou hij nooit met Betsy wezen.
Ik heb nog pijn, hier, in mijn oog; ik zal morgen dadelijk naar een oogdokter gaan. Betsy liet zich zuchtend in een stoel neer. Het is verschrikkelijk, verschrikkelijk! stamelde zij. Die Eline kan zijn, of ze dol is! Als je ook alles doet om haar dol te maken! riep Henk woedend uit, met de hand aan zijn oog. Ah, bien! Nu krijg ik er de schuld van.
Zelfs toen de knecht vertrokken was, draalde zij nog, maar Henk zag haar aan, en zij durfde niet meer dralen; zij wilde ook niet meer dralen, toen zij Otto zoo stil wanhopig zag.
Toen ze even het ziekenhuis uit waren, vroeg Van Kempen hem opeens: »zou je nu nog dokter willen worden, als je al die ellende van dichtbij ziet?« Hij had er nooit meer met Henk over gesproken, maar nu had hij hem eigenlijk met opzet meegenomen, om hem nog beter te laten gevoelen hoe wijs zijn vader er toch aan gedaan had zóó voor hem te kiezen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek