Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juli 2025
Wat zeg je? vroeg zij verpletterd. Eline sprak niet meer en snikte slechts. De deur van Henks kantoortje en van Bens kamer stonden beiden open, en Henk, die had zitten lezen, kwam haastig aan. Wat is er? vroeg hij ongerust. Sluit Bens deur, Henk. Hij zal wakker worden! sprak Betsy bevend. Henk sloot de deur.
Zeer lang bleef zij aldus gedompeld in haar verdriet en in haar kussens. Zij hoorde eerst Henk en Betsy zich naar hun kamers begeven, toen Gerard, den knecht, de huisdeur op het nachtslot sluiten en den bout verheffen, hoorbaar klinkend in de stilte, die het geheele huis doorsuisde. Toen bewoog zich niets meer en Eline gevoelde zich zeer eenzaam, als verdronken in een oceaan van leed.
Mevrouw Van Raats toespeling bracht haar oude gedachten voor den geest, lang vervlogen en bijna vergeten gedachten waarin zij dat plotselinge verlangen naar Henk had gevoeld, dien vagen wensch zich op hem te verlaten, als op een goedigen steun. En het scheen, of die gedachten ver waren, uitgewischt, als in een nevel, of het nog slechts schaduwen van gedachten waren, schimmen van gedachten....
Henk had zijn rok op de bank neêrgegooid, en stond zich, in vest en hemdsmouwen, zijn traditioneelen grog klaar te maken. Heete wasem wolkte het glas uit, terwijl hij den ketel weêr op de vuurstoof plaatste. Zoo meisje! groette hij met zijn joviale stem, en innemende goedmoedigheid speelde in zijn soezige, blauwgrijze oogen en om zijn zwaar en blond beknevelden mond.
Ja, Eline kan er ook niet tegen, antwoordde Henk en dronk zijn Pilsener uit. Vincent dronk niets; hij was eenigszins duizelig door dat eeuwig gedraai van al die menschen. Hij kwam zelden te Scheveningen: des morgens verging men er van de hitte, die het zand roosterde en des avonds was het hem te vermoeiend. Een enkelen keer ging hij; om er nu en dan eens geweest te zijn....
En ten laatste bracht zij het met moeite uit, terwijl Henk als een rechter naast haar bleef staan.... Vergeef me, Otto, vergeef me, vergeef me.... Hij knikte haar langzaam en zacht toe, nog niet getroost door haar berouw daar hij wist, dat het niet worden zou, als hij het zich had voorgesteld, maar hij bukte zich, trok haar naar zich toe en kuste haar voorhoofd.
Den dag, nadat hij Betsy en Eline in de opera gezien had, was hij bij de Van Raats komen koffiedrinken en had hij Henk vijfhonderd gulden te leen gevraagd: hij wachtte, binnen een paar dagen, geld uit Brussel, naar hij zeide, en zou zijn neef zoo spoedig mogelijk deze schuld afdoen.
Vroeger had zij dat gevoel toch niet bij haar Henk gekend maar nu was het, of de liefde voor haar zoon geen gloed genoeg gaf om die kille leêgte te verwarmen. En op eens trof haar de waarheid: zij miste Eline, Eline, die overal waar zij zich vertoonde haar liefelijke bekoring uitstraalde, zij miste haar goed kind, zoo geheel anders dan Betsy, zoo hartelijk en sympathiek.
Alles was stil. En de haren rezen Henk te berge... Een doodelijke angst overviel hem in de tragische stilte, die nu het groote huis doorgonsde... Hij stond op, hij was niet meer meester van zichzelven, hij moest zekerheid hebben, hij moest zien... Toch aarzelde hij een oogenblik Eline's slaapkamer binnen te gaan, maar ook slechts een oogenblik; hij draaide de deur open en trad binnen.
Oom, al ben ik van Henk en Betsy weggeloopen, daarom moet u toch niet van me denken, dat ik niets dan dwaasheden doe. Ik was mezelve niet meer van drift, zoo agaceerde Betsy me. Zelve heb ik nu berouw, dat ik me niet meer heb kunnen intoomen, dat ik haar niet eenvoudig den rug heb toegedraaid, en den volgenden dag, op een kalmere wijze, haar huis vaarwel heb gezegd.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek