Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juli 2025
"Vooral als je van die zeventig jaar, vijftien jaar onbewustheid, èn alle lentes moet aftrekken, wanneer geen verstandig mensch iets uitvoert, ieder zich alleen láát leven." En Eduard barstte juichend uit: "Es brechen in schallenden Reigen die Frühlingsstimmen los." "Alleen heb ik 't gevoel, dat je niet wezenlijk "leven" kunt, voor je weet, wat 't leven eigenlijk is," peinsde Hans.
En hoezeer is de omgeving van Kopenhagen met natuurschoon gezegend! Dichtbij de stad parken en lanen; in het Oosten het park van het Rosenberger slot in engelschen stijl met het standbeeld van den grooten sprookjesdichter Hans Andersen en in het Westen de Frederiksborgallee met haar honderdjarige boomen.
Na een vrij lang tijdsverloop verdubbelde de snelheid onzer vaart. Ik bespeurde het aan de terugkaatsing der lucht op mijn gelaat. Het water liep verbazend snel af. Ik geloof waarlijk, dat wij niet meer dreven, maar vielen. Ik had een gevoel, alsof ik loodrecht nederviel. De hand van mijn oom en die van Hans, om mijne armen gekneld, hielden mij met kracht tegen.
Maar ik werd tot bewustheid der werkelijkheid teruggevoerd door de komst van den professor en van Hans, die zich op den top van de piek bij mij voegden. Mijn oom keerde zich naar het westen en wees mij met de hand een lichten damp, een nevel, eene flauwe schemering van land boven de waterlijn. "Groenland," sprak hij. "Groenland?" riep ik uit.
"Willen jullie wel eens één, twee, drie, uit het hok komen? Zoolang jullie nog Bob en Hans bent, hooren jullie niet in een kippenhok." "We dachten, dat de kippen het heel prettig zouden vinden in den tuin," zei Bob.
De heer Brolet heeft hem verlaten, nadat er op een hevige gemoedsbeweging, door koortshitte verhoogd, een oogenblik van schijnbare rust gevolgd was. Hoe ontelbare malen had hij in zijne tegenwoordigheid: "Mijn Hans! mijn kleine Hans! mijn kind!" geroepen; en dan luider met onrustige gebaren, terwijl hij Brolet daarbij dreigend had aangezien: "Mijn kind! Breng haar hier.... eer ik sterf!"
Ziezoo, blijf hier nu maar even stil staan, dan zullen wij ze voorzichtig in het hok jagen." Bob en Hans stonden wel wat bedrukt te kijken. "Fritsje vond het niets prettig om kuikentje te spelen," zei Frits, blij, dat hij uit het hok was. "Neen, ventje, dat is ook niet prettig, tenminste voor jongens niet." Eindelijk waren alle kippen weer in 't hok.
Mevrouw Van Brakel schreide en lachte te gelijk en geen van hen wist van blijdschap wat te doen. "Kindertjes, kindertjes," zei mevrouw Van Brakel, toen men een beetje van den schrik bekomen was, "hoe kwamen jullie er toch toe?" "Heeft ze een vogeltje gepakt, tante?" vroeg Hans. "Een vogeltje gepakt? Wie wilde een vogeltje pakken?" "Julia," zei Bob, en toen vertelde hij alles.
Zonder dat haar man het merkte, maakte ze allerlei teekens tegen Hans; maar Hans begreep niets van hare knipoogjes en van al die bewegingen met de hand. Wat had dat toch te beteekenen, en waarom werd Teunissen verdrietig, toen hij op eens merkte, wat zijne vrouw achter zijn' rug deed!
En toen stak ze spontaan haar hand uit: "We zullen goeie vrienden zijn, wij samen, hè; we zullen elkaar helpen." "Zeg," riep Hans uit z'n donkeren hoek, "ik kan hier niets meer zien; zouên we niet 's thee kunnen gaan brouwen?" Go ging naar de kast, terwijl Gerard z'n studeerlamp aanstak. En ze dacht, of ze ook Hans wat zou kunnen geven, of die zich ook wel 's eenzaam voelde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek