Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juni 2025
Giles wel werkelijk iemand getroffen had; het zuster-pistool van datgene waarmee hij geschoten had, bleek bij onderzoek alleen geladen te zijn met kruit en bruin papier deze ontdekking maakte een geweldigen indruk op iedereen, behalve op den dokter, die tien minuten te voren den kogel uit het pistool had gehaald. Op niemand echter maakte dit feit grooter indruk dan op Mr.
Brittles liet een zacht gemompel hooren, waarmee de heeren en dames in 't algemeen geacht werden hun voldoening uit te drukken over de minzaamheid van Mr. Giles. Mr. Giles keek met 't air van een beschermer om zich heen, alsof hij zeggen wilde, dat, zoo lang zij zich fatsoenlijk gedroegen, hij niet van hen weg zou gaan. »Hoe is 't vanavond met den patient, dokter?« vroeg Mr. Giles.
»Die jongen maakt 't best, mijnheer,« zei Mr. Giles weer op zijn gewonen beschermenden toon, »hij doet u zijn eerbiedige groeten.« »Goed,« zei de dokter. »Nu ik je hier zie, Giles, denk ik er weer aan, dat ik op den dag, voordat ik hier zoo haastig naar toe ging, op verzoek van je goede meesteres een kleine opdracht vervulde ten gunste van jou. Kom eens even hier in den hoek, wil je?« Mr.
»Ik gooide de dekens van mij af,« zei Giles, terwijl hij 't tafelkleed teruggooide en de keuken- en de werkmeid strak aankeek, »stapte zachtjes uit bed, schoot mijn....« »Er zijn dames bij, Mr. Giles,« mompelde de ketellapper.
Te midden van al dit tumult liet zich een zachte vrouwenstem hooren, die het rumoer in een oogenblik deed bedaren. »Giles!« fluisterde de stem boven aan de trap. »Ik ben hier, juffrouw,« antwoordde Mr. Giles. »Wees maar niet bang, juffrouw; ik heb me niet erg bezeerd. Hij bood geen wanhopigen tegenstand, juffrouw! Ik was hem gauw de baas.«
Giles, die in deze luchtige manier om de zaak te behandelen een onrechtmatige poging zag, zijn roem te verkleinen, antwoordde eerbiedig, dat het niet op zijn weg lag, hierover te oordeelen; maar hij meende wel, dat het voor de tegenpartij geen gekheid was geweest. »Zeker, je hebt gelijk!« zei de dokter. »Waar is hij? Wijs me den weg. Ik kom nog even hier eer ik wegga, mevrouw Maylie.
Giles gezegd had, dat hij 't was en dat Mr. Giles vijf minuten te voren in de keuken had bekend, hoe hij vreesde een beetje al te haastig te zijn geweest. Tusschen andere vernuftige onderstellingen in werd nu de vraag opgeworpen, of Mr.
Toen verscheen de slaapmuts opnieuw en dezelfde stem riep Oliver bij zijn naam. »Hier!« riep de stem. »Oliver, hoe is het? Miss Rose! Oliver dan!« »Bent u 't, Giles?« riep Oliver en holde naar het portier van de postkoets.
Ik heb hem niet gesproken, ik kon niet met hem spreken, want hij zag me niet en ik beefde zoo, dat ik niet naar hem toe kon gaan. Maar Giles vroeg voor me of hij daar woonde en ze zeiden ja. Kijk,« zei Oliver, op een stukje papier wijzend, »hier is 't, hier woont hij ik ga er dadelijk naar toe! O lieve hemel! lieve hemel! Wat moet ik doen, als ik hem zie en weer met hem kan praten!«
Bij dit bericht hieven de beide vrouwelijke dienstboden handen en oogen ten hemel en merkten op, dat Mr. Giles nu wel trotsch zou worden, waarop Mr. Giles, zijn jabot rechttrekkend: »Neen, Neen« antwoordde, en dat hij haar zeer dankbaar zou zijn, wanneer zij, mocht hij zich trotsch toonen tegenover zijn minderen, hem daarop wilden wijzen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek