Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 mei 2025
Deze woorden en wederwoorden vonden hun oorsprong in 't verwijt van Mr. Giles en dit verwijt ontstond uit zijn verontwaardiging, nu de verantwoordelijkheid voor hun naar huis gaan, hem, onder den dekmantel van een complimentje, op de schouders werd gelegd. De derde man maakte op de meest wijsgeerige wijze een einde aan de twist.
»Als Brittles liever opendoet in tegenwoordigheid van getuigen,« zei Mr. Giles na een korte stilte, »dan ben ik bereid, die getuige te zijn.« »Ik ook,« zei de ketellapper, even plotseling weer wakker geworden, als hij in slaap was gevallen. Op raad van Mr.
»Heb je den laatsten tijd nog iemand neergeschoten, Giles?« vroeg de dokter, toen hij had uitgesproken. »Niemand dokter,« antwoordde Mr. Giles, met een kleur tot op zijn voorhoofd. »Geen dieven gevangen of inbrekers herkend?« vroeg de dokter. »Heelemaal niet, mijnheer,« antwoordde Mr. Giles, dood-ernstig. »Hé,« zei de dokter, »dat spijt me, je kunt die dingen zoo knap. En hoe maakt Brittles 't?«
Giles er eerst niet toe had kunnen komen, te bekennen, hoe hij slechts op een jongen had geschoten. Er waren zulke loftuitingen gehouden op zijn dapperheid, dat hij voor niets ter wereld kon nalaten, de verklaring enkele heerlijke minuten te verschuiven, waarin hij gestraald had in het zenith van een korten roem als onbetwistbare held.
Giles, praatten allen luid om een of andere kwaadwillige buitenstaander te waarschuwen, dat zij sterk in getal waren, en door een meesterlijk staaltje van politiek overleg, in het brein van denzelfden vernuftigen heer opgekomen, trokken zij in de hal de honden flink aan hun staart, zoodat ze wild begonnen te blaffen. Nadat deze voorzorgen genomen waren, greep Mr.
Mr. Giles begreep in 't geheel niet, wat die kreet beduidde, maar Harry Maylie, die vlugger van begrip was en Oliver's geschiedenis van zijn moeder gehoord had, begreep het terstond. »Welken kant is hij uitgegaan?« vroeg hij en nam een dikken stok, die in een hoek stond. »Die!« antwoordde Oliver en wees in de richting, die de man genomen had. »Ze waren dadelijk uit 't gezicht.«
Het zilver, dat zoo zeer Fagin's begeerte had opgewekt, werd naar de bank gebracht, de zorg voor het huis aan Giles en een anderen bediende opgedragen; daarna ging de familie naar een landhuis, dat een eind verder het land in lag en namen Oliver mee.
»Eer.... hm!« zei de dokter. »Och ja, 't kan ook wel zijn; misschien is het even eervol, een dief te raken in een achterkeuken, als een ander man te treffen op twaalf pas afstands. Denk maar, dat je geduelleerd hebt, Giles, en dat hij in de lucht schoot.« Mr.
»St!« antwoordde de jonge dame. »Je maakt tante weer net zoo aan 't schrikken als de dieven zelf. Is de arme man erg gewond?« »Hopeloos juffrouw,« antwoordde Giles met onbeschrijflijke trots. »Hij ziet er uit, of 't op z'n end loopt, juffrouw,« schreeuwde Brittles op dezelfde manier als te voren. »Komt u niet even naar hem kijken, juffrouw, eer hij soms doodgaat?«
»Mijn schoenen aan,« zei Giles, terwijl hij zich tot hem keerde en grooten nadruk op het woord legde, »greep het geladen pistool, dat altijd gelijk met het zilvermandje boven komt en liep op mijn teenen naar zijn kamer. Brittles, zeg ik, toen ik hem wakker had gemaakt, je moet niet schrikken.« »Dat zei je,« merkte Brittles met zachte stem op.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek