Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juni 2025
Den berg afdalende, toefden wij nog eenige oogenblikken aan de kapel. Eene plechtige stilte, eene kalme avondrust zweefde over het woud. De bron murmelde rusteloos voort, maar de vogelen hadden reeds hun slaapliedje gezongen en scholen nu onder de bladeren der boomen. Ongaarne verlieten wij het dichterlijk oord.
Toen zette de prins zijn weg voort, en kwam 's avonds in het dorp waar de twee logementen waren; in het eene werd gezongen en gesprongen en het andere zag er armzalig en saai uit. »Ik zou wel gek zijn,« dacht hij, »als ik in dat schunnige logement ging en het mooie voorbij liep.« Hij ging dus het vroolijke binnen en leefde er lekker op los, en hij vergat den vogel en zijn vader.
Maar toen hij dit ten einde had gebracht, werden er verscheidene anderen gezongen, totdat het uur van slapen gekomen was: daarom op bevel van de koningin, trok ieder zich in zijn kamer terug. Vijfde Dag. De vierde dag van de Decamerone eindigt: de vijfde vangt aan.
De wijn-oogst in 't najaar was een tijd van gezelligheid en feesten, in den winter zat Rousseau bij den haard met den pachter en de zijnen, er werden verhalen verteld en oude liedjes gezongen. Alles aan dit landelijke leven verrukte hem. Zij hadden daar buiten een goeden buur, een edelman, Monsieur de Conzié, wat ouder dan hij, dien hij muziekles zou geven.
De oude »Chansons de geste" die bestemd waren om in een zaal, onder begeleiding van muziek, half gezongen, half gereciteerd te worden, voor een groot gezelschap en bij feestelike gelegenheden, rollen voort, deftig en zwaar en stijf, in lange regels van 10 of 12 lettergrepen: »Carles li Reis nostre Emperere magne sept ans tuz pleins ad estet en Espagne". En in brede trekken wordt ons alles geschilderd, met onvermengde, sterke kleuren, in grote, aanschouwelike scènes wordt het verhaal ingedeeld en schrijdt met dramatiese stoten en in vlug tempo voort: de toon is opgewekt en verheven en zo gaat het zonder grote veranderingen tot het einde.
Op een namiddag gaven wij een concert op straat; vóór ons was er slechts een getralied hek en achter ons een blinde muur, waarop wij geen acht sloegen. Ik had zoo luid ik kon het eerste couplet gezongen van mijn napolitaansch lied, en zou juist het tweede couplet beginnen, toen wij het opeens achter ons hoorden zingen, aan gene zijde van den muur, maar zwak en met eene onbekende stem.
Nog duidelijker komt het opgewekte humeur aan den dag in het zuiden in de streken aan den Atlantischen Oceaan; de taal is er levendiger; de menschen spreken haastiger en luider, en er wordt meer gezongen. Op de wegen hoort men lachen en zingen en praten; elk kruispunt van wegen wordt een societeit, soms een danszaal.
Dus liet ik het mij geen tweemaal zeggen. Ik ging heen zooals mij gelast was, langs denzelfden weg, dien ik was gekomen. Bedelaar! Neen, dat woord was niet verdiend. Ik had niet gebedeld; ik had gezongen; ik had gedanst; dat was mijn manier van werken, en welk kwaad had ik daarmede gedaan? Binnen vijf minuten was ik buiten het zoo weinig gastvrije, maar zoo goed bewaakte dorp.
Het scheen Warenka weinig te hinderen, dat zij hier bijna alleen onbekenden aantrof; zij ging terstond naar de piano. Zij kon zich zelf niet accompagneeren, maar zij zong zeer goed van het blad. Kitty, die zeer goed speelde, moest haar begeleiden. "Gij hebt een buitengewoon talent," zeide de vorstin, toen Warenka het eerste lied zeer goed had gezongen.
Ineens grepen ze elkaar weer vast en sprongen opnieuw de kamer rond. Daar zag Nel de piano. »Moe, nou moet u spelen: »Naar buiten.« Dat hebben we zoo vaak gezongen, als we in de stad bleven. En nou gaan we echt naar buiten.« »Ja, moe; u spelen en wij zingen«, riep Jo. Moe speelde den laatsten tijd niet veel: ze had er meestal weinig lust in. Maar nu was ze ook vroolijk. Naar Buiten.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek