Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 mei 2025
De leden van het genootschap der Cougourde van Aix, welke te Parijs waren, vereenigden zich toen op de vlakte van Issy, in een der talrijke verlaten steengroeven aan die zijde van Parijs. Terwijl Enjolras zich naar die vereenigingsplaats begaf, sloeg hij bij zich zelven een blik op den toestand: Dat de gebeurtenissen ernstig waren, was duidelijk.
De barricade heeft twee redders, Marius Pontmercy en u." "Meent ge, dat ik een belooning verdien?" "Zekerlijk." "Welnu, dan verzoek ik ze." "Welke?" "Dat ik dezen man doodschiet." Javert richtte het hoofd op, zag Jean Valjean, maakte een onmerkbare beweging, en zeide: "Juist zoo." Intusschen was Enjolras bezig zijn karabijn weder te laden; hij zag rondom zich. "Heeft niemand er iets tegen?"
Haastig had hij zich opgericht, was het vertrek binnengegaan en juist toen Enjolras zijn vraag herhaalde: "Biedt niemand zich aan?" zag men den grijsaard op den drempel der herberg verschijnen. Zijn verschijning veroorzaakte in de groepen eene opschudding. Een kreet ging op: "'t Is de stemmer! 't is het conventielid! 't is de volksrepresentant!" Waarschijnlijk hoorde hij niet.
Zich daarop met zachtheid tot Enjolras wendend, vroeg hij: "Veroorlooft gij 't mij?" Glimlachend drukte Enjolras hem de hand. De glimlach was nog niet verdwenen, toen de geweren losbrandden. Enjolras, wien acht kogels getroffen hadden, bleef tegen den muur staan alsof de kogels er hem aan genageld hadden. Slechts liet hij het hoofd zinken. Verpletterd zonk Grantaire aan zijn voeten.
Zoo hij mij was komen halen, zou ik hem gevolgd zijn. Nu, des te erger voor Enjolras; ik zal niet naar zijn begrafenis gaan." Ten gevolge van dit besluit, verlieten Bossuet, Joly en Grantaire de herberg niet. Tegen twee uren des namiddags was de tafel, waaraan zij zaten, vol ledige flesschen.
Zie hier hoe de voornaamsten onder hen heetten: Enjolras, Combeferre, Jean Prouvaire, Feuilly, Courfeyrac, Bahorel, Lesgle of Laigle, Joly en Grantaire. Deze jongelieden vormden door hun onderlinge vriendschap een soort van gezin. Allen, uitgezonderd Laigle, waren uit het zuiden. Deze groep was merkwaardig. Zij is verdwenen in de onzichtbare diepten, die achter ons liggen.
Toen de straatsteenen, bestemd voor de laatste verdediging, geplaatst waren, deed Enjolras de flesschen naar de eerste verdieping brengen, welke hij onder de tafel had gezet, waarop Mabeuf lag. "Wie zal ze drinken?" vroeg Bossuet. "Zij," antwoordde Enjolras. Toen barricadeerde men het benedenvenster en men hield de ijzeren boomen gereed, die dienden om des nachts de deur der herberg te sluiten.
Het bevel van Enjolras werd uitgevoerd met dien nauwkeurigen spoed, aan schepen en barricaden eigen, de twee eenige slagvelden, waar ontvluchten onmogelijk is.
"Ik bewonder Enjolras," zei Bossuet. "Zijn onwrikbare vermetelheid verbaast mij. Hij leeft alleen, 't geen hem misschien een weinig somber maakt; Enjolras klaagt over zijn grootheid, die hem aan het weduwnaarschap verbindt. Wij allen hebben ten minste minnaressen, die ons dol, dat wil zeggen dapper, maken. Is men verliefd als een tijger, dan moet men ten minste wel als een leeuw vechten.
Enjolras was wel het opperhoofd der barricade, maar Marius was er de redder van. "Ik beveel het," riep Enjolras. "Ik verzoek het," zei Marius. Toen, door Combeferre's woorden verteederd, door 't bevel van Enjolras geschokt en door Marius' bede bewogen, begonnen deze heldhaftige mannen de een den ander te verraden. "Inderdaad," zei een jongeling tot een bejaard man, "gij zijt huisvader.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek