Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juli 2025
'k Zag teekens, vreemd en vreeslijk, onheilzwaar, Ontstellen mijn verdwalende gedachten In 't naamloos oord waar 'k mij in droom bevond, 'k Zag vrouwen zwermen met ontbonden haar, Stil weenend of in jammerluide klachten, Die als een brand droegen hun droefnis rond.
Terwijl ik peinsde over ons broos bestaan, En hoe zoo schielijk 't leven weer moet vluchten, Weende in mijn hart Amor in droefnis groot; Waardoor ik, van verbijstering ontdaan, In mijn gedachten klagelijk verzuchtte: "Ook voor mijn Vrouwe komt toch ééns de Dood."
De laatste gele boterbloem, Die bloeide tusschen 't dorrend gras, Deed mij den tijd gedenken toen Het Lente en zij nog bij mij was. Die Lente-tijd keert nimmer weer, O, Leven, wat is uw droefnis groot, Al wat zoo schoon is, is zoo teer Zoo broos, zoo wreed de Dood.
Klaagt, al wie mint, nu ge Amor zelf hoort klagen, Vernemend zijner diepe droefnis reên: Veel vrouwen zag hij jammerend bijeen, Wier bitter leed erbarmen scheen te vragen, Omdat de lage Dood wreed heeft verslagen Een edel hart, vol zoete lieflijkheên, Verwoestend wat het meest, na de eer, in een Minlijke maagd der wereld moet behagen.
Gij oogen mijn, die om mijn droefnis schreiden Zoo bitterlijk en staag nu reeds zoo lang, Ge zaagt hoe dikwijls ge ook langs andrer wang Deedt tranen vloeien van diepst medelijden. Vergeten hebt ge, schijnt wel, heel uw lijden; Want ach, ik heb, voor zooveel pijnen bang, U niet genoeg herinnerd aan dien drang Tot h
Mijn klaaglijk Lied, van tranen zwaar, nu ga, En zoek opnieuw die maagdekens en vrouwen, Wier liefelijk vertrouwen Uw zusters menigmaal hebben verblijd. Nu ga! maar gij, die Droefnis' dochter zijt, Blijf gij bij hen, ontroostbaar, voortaan rouwen.
Wilt gij hebben een schat van goud En meer zijn dan de vorsten der aarde? Verlossen de aard van een kwaad En genezen de pijn en de droefnis die sinds tijden geen rust mij laat? Sigurds zwaard.
Tranen van rouw en zuchten van verdriet Waar ik ook toef mijn eenzaam hart verweeken, Dat elk zou weenen die mijn lijden zag. Hoe nu mijn leven in droefnis vervliedt Sinds mijn Meestres ten hemel is ontweken: Geen tong die 't ooit te schilderen vermag.
Gij smartvervulde, deerniswaardge vrouwen, Die de oogen, bloô van droefnis, nederslaat; Vanwaar komt ge met zòò ontverfd gelaat Dat ik in u waan Meelij zelf te aanschouwen? Zaagt ge wellicht hoe Liefde mijner Vrouwe Liefelijk aangezicht in tranen baadt? Mijn hart zegt mij dat 'k om geen eigen daad Noch eigen droefenis u dus zie rouwen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek