Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ik legde ze allen op het gras. Ik bezat drie linnen hemden, drie paar kousen, vijf zakdoeken; alles was zeer goed in orde, behalve een paar halfversleten schoenen. Mattia stond als verstomd. En wat hebt gij? vroeg ik. Ik heb mijn viool en die draag ik altijd bij mij.
»Goed,« antwoordde zij; »maar je moet mij eerst beloven, dat je mijne ouders zelf een mand vol goud zult brengen, terwijl ik het bruiloftsfeest bezorg.« Toen ging zij in haar kamertje, waar zij de zusters verstopt had, en zei: »nu is het oogenblik gekomen, dat ik je redden kan, de booswicht zal je zelf meêdragen: maar als je thuis zijt, laat dan dadelijk hulp voor mij komen.« Zij zette haar toen beide in een mand en overdekte ze met goud, dat er niets van haar te zien was en toen riep zij den heksenmeester en sprak: »draag nu de mand naar huis, maar pas op, dat je niet blijft staan om te rusten; ik zie door het venstertje.«
Maak dad-je te vrete krijg, luie verdommeling!"... "...Zolledareteit!", schorde Nathan: "zorg dad-je ouwe blinde tante en 't schaap dad-je daar draag niet krippeere van honger!.... Wat maak jij je de zappel om zolledareteit!"...
En evenals de versvorm zijn de taal zelf en de stijl het voorwerp van een artistiek aristocratiseren. »In mijn hart draag ik de vijl," zingt een troubadour, »waarmede ik schone woorden vijl en ik zet ze in schone rijmen, omdat ik een schoon wezen bezing."
Maar ook hier draag ik mijne oude lieve lasten met mij, Ik draag ze mee, mannen en vrouwen, ik draag ze mee overal waar ik ga, Ik zweer U: 't is onmogelijk ze van mij af te schudden, Zij leven in mijn leven, en ik wil hun leven vervullen van het mijne.
Ik heb een leed, en ik kan er niet bij lachen .... het wordt een masker dat de tijd afschuwelijker maakt, dat ik draag op mijn voorhoofd en dat, rond mij, de harten van mijn vrienden benauwt. Men verlaat mij. Ik ben alleen. Ik word koud. Ik word de dood van dees huis, dat op een graf gelijkt. Ik .... durf .... Neen, zeg niets.
Gij weet nu waaraan gij u te houden hebt. Draag mij nu weer naar buiten; ik moet zoo gauw mogelijk naar huis anders zou ik nog ontdekt kunnen worden." Onder de warmste dankbetuigingen bracht ik mijnen gast naar buiten. Op een vooruit afgesproken teeken verschenen zijne bedienden weer, en een oogenblik daarna was de draagstoel in het donker van den nacht verdwenen.
Karel was niet te bewegen eene hand uit te steken. Hij vond de beesten zóó eng, dat hij ze niet durfde aanraken. Eindelijk had Jan ze alle weer verzameld. "Geef mij den emmer maar," zei hij. "Anders ligt het heele zaakje aanstonds weer op het ijs. Draag jij dan de bijlen." De jongens verwijderden zich hoe langer hoe verder van het dorp. Hier en daar waren kleine, vierkante bijtjes gehakt.
«Zijn dat eendekleeren, die daar drijven?» vroegen de jongen van de musschen, toen zij de veeren op het water zagen. «Als je wilt vragen, doe dan ten minste verstandige vragen!» zei de moeder. «Zie je dan niet, dat het veeren zijn, levende kleerenstof, zooals ik draag en zooals jelui ook eenmaal zult dragen? Maar de onze is fijner.
Kijk, en zij nam den ring uit haar linkeroor het inschrift is bijna uitgesleten. Hij nam den ring in de hand, bekeek hem, en gaf hem toen lachend terug. Al lag ik op sterven, Tirza, dan zou ik den amulet nog niet willen gebruiken. Zulke dingen zijn afgoderij, en verboden waar voor geloovige Israëlieten. Bewaar hem, maar draag hem niet meer. Verboden! Volstrekt niet.
Woord Van De Dag