United States or Austria ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ik zal dankbaar zijn als de heeren dit zaakje achter elkaar afdoen en me niet ophouden, terwijl zij de krant lezen; ik heb 'n afspraak met 'n meneer in de stad en daar ik een man van m'n woord ben en erg gesteld op preciesheid in zaken, gaat ie weg als ik er niet op tijd ben en 't is best mogelijk, dat ik later geen eisch tot schadevergoeding in kan stellen, omdat ze me te lang hier gehouden hebben.
Wat zou het anders heerlijk wezen! Er gaat wel niet zoo erg veel om, maar toch nog wel genoeg, om er van te kunnen leven, dat is zeker. Vroeger was het zelfs een best zaakje, en dat zou het wel gebleven zijn ook, als die vrouw Boon maar niet zoo 'n ruw, onhebbelijk mensen was. Ik geloof zelfs, dat het zaakje wel weer druk zou worden, als er knappe menschen in kwamen.
Als ik een bewoner der Vereenigde Staten was, en hoopte op een vlugge manier mijn schaapjes op het droge te krijgen, dan zette ik een zaakje op in "pea nuts" en "cracker jack". Zelf heb ik die delicatessen niet geproefd; maar ik heb ze zien consumeeren, bij de ton, durf ik wel zeggen, door amerikaansche burgers, voor wie het leven geen leven meer zou zijn, zonder dat onophoudelijk gekauw en geknabbel.
"Voor den duivel! Dat zaakje zullen wij dan opknappen met ponjaard en mes," zegt Haring, grimmig lachend. "Ik heb er altijd schik in, een Spanjaard te pakken te krijgen." Zij onderzoeken de sloep nu nauwkeurig en vinden een mast en een zeil, die vóóruit zijn opgeborgen, wat hun goed te stade komt, want er waait een lichte bries, die hun gunstig is. Zij plaatsen den mast en hijschen het zeil.
't Was goed, dat er geen jongejuffrouw bij ons was, want zij zou het zeker buitengewoon griezelig gevonden hebben, al die torren! Nu namen we een dichten doek en bonden dien er zorgvuldig omheen, zoodat er geen enkele ontsnappen kon. »Mooi zoo,» zei Bob met een tevreden knikje, »dat zaakje is in orde. Nu ons gedicht nog, en dan brengen wij ze naar den looper.
Wat ik overhad, was een mondje vol, meer niet.” „Weet je wat, papa Walten: laat mij dat zaakje maar eens voor je opknappen; ik heb nogal een wit voetje bij de Directie. Ik zal ’t wel zóó voor je rooien, dat je niets anders hoeft af te geven dan de avondkosten; dan hou je allicht een goeie vijf, zeshonderd pop over.”
"Nou ja.... hoor 's even!.... dat kan je nou wel zoo 's effen gauw in een roeffie komen vertellen.... Maar zoo gauw kan ik dat niet verwerken.... Waarom heb-je daar niet 's eerder over gesproken!...." "Wèl, oom, waarom zou ik?.... U kent 't meisje immers toch niet!.... En als 't anders geloopen was dan had ik 't heele zaakje maar kalm voor me gehouden."
In de oude reisboeken werd hij nog altijd aanbevolen om zijn groote geschiktheid. Hij had er een der eerste Fonda's opgericht en Antonio zette nu op vaders begonnen manier het zaakje voort.
"Nee....," zei Bernard vragend. "Hij gaat minstens tweemaal in de week naar Frank,.... zoogenaamd om Hugo,.... maar je begrijpt dat 't om 't zusje te doen is.... Dat zaakje zal wel in orde komen, vermoed ik...." "Zou je denken," vroeg Bernard, "hij spreekt er nooit over, hè!" "Daarom juist!.... Als 't 'm geen ernst was, zou hij er wel over praten!...." Bernard zat even te soezen.
Ieder van ons gaf voor een beroep te hebben: de een was ketellapper, de ander paardenkooper; ik was kramer, maar ik vertoonde mij niet in groote plaatsen, met het oog op dat kwade zaakje te Sevilla. Op zekeren dag, of liever, avond, was ons rendez-vous beneden Véger. De Dancaïre en ik waren er vóor de anderen. Hij scheen zeer vroolijk. Wij krijgen een kameraad er bij, zeide hij.