Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 oktober 2025
En vervolgens trok zij rondom de doodkist een grooten kring, zeggende: Ga heen, booze duivel, die de lijken bewaart!
Noah, jij gaat de winkel sluiten; pas op als je nog één woord zegt, eer je baas thuis komt en als hij thuiskomt, zeg dan dat meneer Bumble morgenochtend na 't ontbijt een doodkist voor een oude vrouw in 't Huis wil gezonden hebben. Hoor je? Zoenen!« riep Mr. Bumble, met zijn handen in de hoogte. »De zonde en slechtheid van de lagere klassen in deze gemeente is verschrikkelijk.
Als je, zooals ik, een lijk dat twintig dagen oud was, had opgegraven 's nachts, in 't donker, bij regen, mijn lantaren ging uit...." De ander huiverde. "De doodkist raakte los, de dooie kwam er half uit, hij rook... en als jij hem dan dragen moest.. nou, en 't regende en we waren beiden druipnat, en..," "Brrr! En waarom heb je 'm opgegraven?" De doodgraver keek hem met verwondering aan. "Waarom?
De aarde heeft zich boven de doodkist opgehoopt; ook in de doodkist is aarde, de bladen van het gezangboek zijn stof, en de roos met al haar herinneringen is tot stof vergaan. Maar boven haar bloeien frissche rozen, boven zingt de nachtegaal en klinkt het orgel, boven leeft de herinnering aan de oude grootmoeder met de milde, eeuwig jonge oogen. Oogen kunnen nimmer sterven.
"Zeg ik 't hem niet, nooit zal hij 't weten. Zeg ik 't hem ik zou mijn geslacht in oneer brengen. Liever legde ik mijzelf in de doodkist, dan dat mijn mond 't hem zou vertellen." "Wat zal ik doen? Ja, ik zal heengaan en zien, of er iemand anders Mijn vader wil mij altijd een rijk vorst geven, schooner dan dezen jongeling." "Schooner? Wat heb ik gezegd Geen schooner jongeling vind ik "
Maar toch was zijn hart beklemd, en toen hij in zijn smalle legerstêe kroop, wenschte hij, dat 't zijn doodkist ware en dat hij in een rustigen slaap voor altoos op het kerkhof zou worden gelegd, waar het hooge gras vriendelijk golfde boven zijn hoofd en de klank van de oude torenklok hem toezong in zijn slaap.
's Avonds hield er een lijkkoets voor de deur stil, en daar zette men zijn doodkist in: hij zou buiten op het land in zijn familiegraf rusten. Daar werd hij nu naar toe gereden; maar niemand volgde zijn lijk; al zijn vrienden waren dood. De kleine jongen wierp de doodkist, toen deze voorbijreed, kushandjes toe.
Daarop nam zij een papieren doosje, waarop mooie vogels geteekend waren, deed dit open en legde er de doode bloemen in. «Dit zal je doodkist zijn,» zeide zij, «en als mijn neven hier komen, dan moeten zij mij helpen om je buiten in den tuin te begraven, opdat je in den zomer weer kunt groeien en mooier worden.»
»Geen verbeelding,« hernam het meisje met heesche stem. »Ik kan er een eed op doen, dat ik »doodkist« in groote zwarte letters geschreven zag op elke bladzijde van het boek ja.... en vanavond droegen ze een doodkist vlak langs me heen.« »Daar is niets ongewoons in,« zei de oude heer. »Ik ben er zoo dikwijls een voorbijgegaan.«
Wanneer iemand als ik, die geen ander dak met zekerheid heeft dan 't deksel van de doodkist en geen andere vriend in ziekte of dood dan de verpleegster uit het ziekenhuis, als wij ons bedorven hart aan een man geven en hem de plaats laten innemen, die ons heele ongelukkige leven door ledig bleef, wie kan dan hopen ons te genezen?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek