Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
'En oarig vroolijk mins; lachen dee ie net of 't m'n buur was, niks domeneisachtig; moatjes egoal. Moar geleerd, wies geleerd! nog boven de biebelse historie-vroagen uut." "En zou'j 'et boantje dan kriegen Jochem; en hoeveul zou 'et afschuuven, zeg?" "Loop! weet IK 'et! moar kriegen doe 'k 'et zeker. As ik één vroag buuten 't buukske moar beantwoorden kos.
As ze kwam liep ie vort, en as ze hum vroeg om te helpen in dit of in dat, dan dee ie 't wel, en dan zei ie ook wel, dat 't mooi of slecht weer was, of dat 't loat, of vroeg, of koud, of wêrm was, maar van 't geen ze zoo gaarne hoorde, neen, daarvan sprak hij geen woord.
De halve pan dee ik vol olie en lei er het magere ding in. Het duurde een kwartier eer de boel aan de kook was. Nog een kwartier stond ik er geduldig bij. Het leek naar niets. De visch bolde niet, werd ook niet bruin. Bedaard lag-ie te dutten, te pruttelen en te stoven. Geen quaestie van bruin-worden. "Je mot geduld hebben," zei Lou.
Verveeld haalde Eleazar de schouders op. 't Dee 'm niks. 't Was haast komiek dat zoo'n man, plechtig in naam van 'n god sprak, in naam van 'n god dreigde.
"Dan mo'j moar is roepen," hernam de vader, "dan kuwwe wat kommendieren." Gijs pruttelde wel iets van: "Zoo vremd," en: "as voader 't moar dee," doch als een gehoorzame zoon liep hij naar de trap, en riep haast op de wijze als waarmee hij de kalveren t'huus, bij den bak riep: "Huup! huup! huup!" Er kwam niemand. Eindelijk ging er een deur open, en een oud heer trad er uit en Gijs voorbij.
Hen sjouwde met het groote springveeren matras, dat precies moest passen, omdat hij de maat had genomen met een touwtje, toen hij de woning gezien had. Het bed zakte nauwkeurig in de opening. Pop maakte het op, terwijl Hen z'n handen waschte in de keuken. "Pop, ben je klaar?" "Ja!" "Vooruit dan! Ik heb honger." Ze dee haar mantel om.
Wat was gebrek 'n ding dat je tot 'n beest maakte, dat je alles dee verwenschen, vergeten wat was je niks, niks met 'n maag die 't denken uit je kop trapte. Klappertandend, bukkend om den zakdoek met de twee dooie visschen mee te nemen, 't nog eens in de stad te beproeven, zag-ie twee bliekjes beweegloos naast mekaar drijven. 't Kikkerde 'm op. Snel met z'n pet scheppend, verraste die ze. Vier.
"Geleerd!", lachte hij over-vroolijk: "as we 'n jaar getrouwd zijn, ben je zoo wijs as ik 'k hei net zooveel school gehad as jij." "'k Hei vanmorrege in een staan leze toen 'k je kamer dee." "En? En?" "Nou ", lachtte ze onnoozel: "je ken d'r nie wijs uit worde. Wat hei-je d'r an?" "Je komt 'r door uit de krotten weg", zei-ie z'n arm om haar middel leggend, zacht oploopend naar de deur.
"Hoe heet-ie?" "Willem." "Van z'n van?" "Willem de Boer." "Ken ik niet... Wat doet-ie?" "In betrekking." "Weet je dan niet waar-die woont?" "'t Zal me wel weer te binnen schieten... wacht maar... wacht maar!" Voor het station, bij den tramwagen, dribbelde ze heen en weer, zich inspannend, zenuwachtig, angstig. Ze wist 't niet meer. Wat ze ook dee, ze wist 't niet meer.
"Dan zult u daar niet veel warme pasteitjes proeven, vrees ik," hoorde zij hem nog zeggen, terwijl ze den winkel uitging. Zij luisterde echter niet meer, zij vond hem vrij brutaal en liep haastig verder. Weldra kwam zij nu even buiten de stad bij een brug over de mooie rivier de Dee en spoedig daarop aan den tamelijk eenzamen weg, dien zij zocht. Eindelijk zag zij Hill House op een hoogte liggen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek