Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Hij drong niet verder aan; hij had nog Quaerts en de meisjes om te spelen. Wat doe je daar, Jules? vroeg hij, met een blik over de piano. De jongen was daar achter blijven zitten, als vergeten. Hij stond nu op, hij kwam te voorschijn, lang, uit zijn kracht gegroeid, met vreemde oogen. Wat deê je daar? Zit toch niet zoo te suffen, jongen! mopperde Dolf vriendelijk met zijn diepe stem.
In die houding begon ze te huilen, niet omdat ze zich gestooten had dat dee wel pijn dat was minder om de ellende van 't leven om die man die d'r gevraagd had om de ruzie van vanavond om al de beroerdigheid om 't béést d'rnaast... Ze liet zich afglijen van den stoel, lag met het hoofd op d'r rokken en kousen. Ze snikte niet lang.
Ongerust schellend, zenuwachtig-rukkend, zonder dat Tutu en Zo aansloegen, had ze wel tien minuten moeten wachten, eer meneer op z'n kóúsen en zweetend asof-ie uren gedraafd had, open dee. "'k Dacht dat 'r onraad was," had ze gezegd. "Onraad we zaten in 't donker te pr
Tik. Tik. Nee, nou zou ze uitscheien. 't Was, allemachtig, half twee. Ze dee de alkoofdeuren open, zette de lamp voorzichtig op een stoel bij het bed en kroop er in. Nou nog éventjes.... vijf minuten maar. Met dikke wallen onder de oogen las ze door. Het atelier met de stellages lag in het schemerdonker.
Zachtjes dee zij de alkoofdeur dicht, ging zitten huilen in den doorzeten leunstoel. "Loop nou zoo niet heen en weer. Je maakt me zenuwachtig!... Hoor je me niet!" "Jouw, jouw schuld." "W
Ze dee de oogen wijd-open, keek naar het purper-vinnig spetje, keek er l
ik zag rondom, als de verstijfde omlijning van een azuuren hoogbewoogen zee, 't wijd vergezicht, in eindlooze verfijning, tot waar een glans-waas 't al vereev'nen dee. Ik zag veel besjes tusschen grauw-groen loover gloend-vermiljoen in najaars-zonneschijn, en diep in 't dal, stil-schuchter in den toover, de kleine huisjes waar de menschen zijn.
"Wel, jij feeks van 'n meid," dee hij, wijkend terug, als in angst. Zij hel-schaterde, de oogen vroolijk vergroot, den arm met 't bordje gestrekt. Toen zette ze 't neer op den stoel, klom in het bed, poogde z'n hoofd met stroop te smeren. Hij, joelend van schrik, trok 't dek om het lijf, ontvluchtend 't kleverig handje, tot-ie zich plots liet verrassen en 'r in de armen greep.
"Da's pas 't begin," lachte meneer in aller-lekkerste opgewektheid: "ik neem zeker 'n bloeddog op òns dak of 'k leg klemmen in de goten. Zoo. De hond blaft niet meer. Nou ik doe nog 'n toertje langs 't huis. Amélie waar ga je heen, kind?" "Ik ga òm 't huis, pa." "Stoot je niet an de stang van de schoorsteen, kind!" "Nee pa." Op datzelfde moment gaf Chris 'n gil die 't maansikkeltje dee trillen.
Het was de oude toon van vijandig klinkende berisping, die hardheid, die haar altijd had gekwetst, waarover Groo'moe met zachtheid placht te troosten. Nu was niet Groo'moe er, maar Oom. Ik heb u ommers alles geschreven, zei ze, met zekerder stem, koel, strak. Heb je Groo'va vergeving gevraagd? Oom! Die braaf dee, voor 'en wit voetje!...
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek