Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 mei 2025
"Ditmaal is het ernst," voegde Cosette er bij. "We hebben beneden een rijtuig. Ik schaak u. Zoo het noodig is, zal ik geweld gebruiken." En glimlachend maakte zij een beweging, als wilde zij den grijsaard in haar armen optillen. "In ons huis is nog altijd uw kamer," vervolgde zij. "Ge moest eens weten hoe fraai onze tuin op dit oogenblik is. De azaleën komen goed uit.
"Wijl ge een vrouw en een kind zijt." "Zoo! moeten de mannen dan koude lijden en slecht wonen?" "Sommige mannen." "Goed, ik zal hier zoo dikwijls komen, dat ge wel genoodzaakt zult zijn te stoken." Zij zeide hem nog: "Vader, waarom eet ge zulk gemeen brood?" "Daarom, mijn dochter." "Nu, zoo gij het eet, zal ik het ook eten." En opdat Cosette geen zwart brood zou eten, at Jean Valjean wit brood.
Marius hielp Cosette instijgen en sprong er zelf in. "Koetsier," zeide hij, "naar de straat de l'Homme-Armé No. 7." Het rijtuig vertrok. "Ha! welk een geluk!" riep Cosette, "naar de straat de l'Homme-Armé. Ik durfde er u niet meer van spreken. Wij gaan mijnheer Jean bezoeken." "Uw vader! Cosette, meer dan ooit uw vader. Cosette, ik begrijp het thans.
Maar wat zal van Cosette worden! van mijn kind, mijn kind! Maar ik ben nog over de honderd francs aan Thénardier schuldig, mijnheer de inspecteur; weet ge dat?" Zij sleepte zich, de handen wringend en op de knieën kruipend over den steenen vloer, die door het slijk bemorst was, dat vele voeten er hadden achtergelaten.
't Is slechts een persoonlijk gevoelen, doch om onze gedachte geheel uit te spreken, zijn wij niet geheel overtuigd, dat Jean Valjean, in den toestand waarin hij was, toen hij Cosette begon te beminnen, deze versterking niet noodig had om in het goede te volharden.
Waartoe diende die man in zijn huis? Wat te doen? Hier bedwelmde hij zich, hij wilde niet dieper graven, niet doorgronden; hij wilde zich zelven niet peilen. Hij had beloofd, hij had zich tot beloven laten verleiden; Jean Valjean had zijn belofte; zelfs jegens een galeiboef, vooral jegens een galeiboef, moet men woord houden. Zijn eerste plicht evenwel gold Cosette.
Hij nam haar op zijn rug; Cosette, zonder Kaatje los te laten, legde haar hoofd op Jean Valjeans schouder en viel in slaap. Wie zich veertig jaren geleden in de onbekende streken der Salpêtrière waagde en den boulevard tot aan de Italiaansche barrière volgde, kwam op een plek, waar men zou kunnen zeggen, dat Parijs ten einde liep.
Geheel van Cosette vervuld, had hij zich zelfs niet duidelijk rekenschap gegeven, dat deze Eponine Thénardier heette, en zij een naam droeg, die in het testament zijns vaders stond geschreven, een naam, voor welken hij zich, eenige maanden vroeger, met zooveel vuur zou opgeofferd hebben. Wij schetsen Marius gelijk hij was.
Hij had gezegd: "Binnen drie dagen zal ik terug zijn." Des avonds was Cosette alleen in het salon. Om zich niet te vervelen had zij zich aan haar piano gezet en met begeleiding hiervan het koor gezongen van Euryanthe Chasseurs, égarés dans les bois! Toen zij uitscheidde, bleef zij in gedachten verdiept. Eensklaps meende zij voetstappen in den tuin te hooren.
Er was niemand in den tuin; niemand in het huis. Marius vestigde zijn wanhopigen blik op dit treurig huis, dat even donker, even stil en ledig als een graf was. Hij zag de steenen bank waarop hij zooveel zalige oogenblikken naast Cosette had doorgebracht.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek