Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 oktober 2025
Wat zou men wel van hem denken indien hij zich 's middags niet in zijn wagen op de corso vertoonde. Dat was immers het laatste, wat een voornaam man naliet. Hoe zou iemand begrijpen dat hij een man van hooge geboorte was, indien hij niet op en neer reed in den ouden wagen der Alagona's?
Taormina, dit moet niet uit het oog worden verloren, ligt niet op vlakken grond, doch is tegen steile rotsen aangebouwd. Tegen die rotsen nu was amper plaats te vinden om er een straat op aan te leggen die, zooals de hoofdstraat de Corso Umberto, van poort tot poort doorloopt zonder trapjes of zonder scherpe rijzingen en dalingen.
Hij snelde door de halve corso, vóórdat hij bleef stilstaan. Hij stond voor een groot huis met zware balkons. Hij greep een poortklopper en klopte, totdat een dienaar ontwaakte. Daarna rustte hij niet vóórdat de knaap een dienstmeisje wekte, en dit dienstmeisje riep de signora. "Donna Micaela, fra Felice is beneden. Hij beweert, dat hij u moet spreken."
Toen zij het steenen plateau op den top van den heuvel bereikt hadden, heette Amy hem met een vriendelijke handbeweging welkom op haar lievelingsplekje, en vroeg, hem hier en daar enkele punten aanwijzend: "Herinner je je alles nog? de Kathedraal en het Corso, de visschers, die hun netten de baai insleepen, en den schilderachtigen weg naar Villa Franca; Schubert's toren, daar juist beneden ons, en niet te vergeten, dat stipje ver in zee, dat Corsica moet wezen?"
Biondello antwoordde hem: Men heeft er gisteren drie anderen gestuurd nog veel mooier dan dezen en een steur naar messer Corso Donati, die, daar zij niet voldoende waren om een paar edellieden te verzadigen, mij die twee anderen liet koopen. Zult gij er niet heengaan? Ciacco antwoordde, dat hij er komen zou.
En hij bezat nog het groote huis aan de corso, dat zijn voorvaderen toebehoord had. Zij had niet neen moeten zeggen. Terwijl don Matteo zoo sprak, zag hij hoe het gelaat van de signorina plotseling doodsbleek en strak werd. Hij waagde het bijna niet te spreken. Hij vreesde, dat zij zou bezwijmen. Het was ook slechts met de grootste inspanning, dat zij hem kon antwoorden.
En ze droegen zelfs de kleine kinderen in hun wiegen naar buiten en wierpen doeken over hen heen. Trots den regen was er zulk een gedrang op de corso, dat men er nauwelijks door kon komen. Want een ieder wilde door de Porta Etnea gaan om de klokken te zien slingeren en zwaaien en om zich te overtuigen, dat niemand aan het touw trok, maar dat dit voortdurend vastgebonden was.
Gaetano had er niet aan gedacht, dat ze lang gesproken had, maar pater Jozef werd zeer ongeduldig. "Nu zijn we immers aan uw eigen huis gekomen, donna Elisa," zei hij heel vriendelijk. Maar zij verzekerde pater Jozef, dat er bij haar niets bizonders was te zien. Wat ze Gaetano 't allereerst wilde wijzen, was het groote huis aan de corso, dat het zomerpaleis genoemd werd.
Die koets was wit gelakt met gouden randen, de banken waren bekleed met rood pluche, en op de portieren waren wapens geschilderd. Eens was het een groote eer geweest in dien wagen te rijden, en als de oude Alagona's door de corso reden, stroomden de menschen uit hun huizen of hingen over hun balkons om hen te zien.
Zoo liep de arme Torino, die eens een welgesteld man was geweest, van huis tot huis en riep dat de tijd nu gekomen was, dat allen die hem bedrogen en bestolen hadden hun straf zouden ontvangen. Hij ging in al de kleine winkels aan de corso, sloeg met de vuist op de toonbank en zei, dat nu allen in de stad hun vonnis zouden krijgen, omdat ze meegeholpen hadden hem te bedriegen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek