Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 juli 2025
De baker had gelijk, toen ze de eerste dagen na de geboorte van kleine Carsten steeds herhaalde, dat Mevrouw te jong was om dadelijk het heele geluk te voelen van een kind te hebben; dat zou wel komen.
Hij greep zijn hoed en stoof de kamer uit. Carsten Lövdahl zonk terug in zijn stoel. Dit was zijn eerste overwinning.
Nergens was een spoor overgebleven van den geneesheer of den man van wetenschap; Carsten Lövdahl had geen halve maatregelen genomen: hij was met hart en ziel koopman geworden; zijn speculatiën interesseerden hem en namen hem geheel in beslag, en hij was er trotsch op, dat hij aan 't hoofd van den grootsten omzet in de stad stond.
Abraham Knorr Lövdahl was natuurlijk failliet gegaan, tegelijk met Carsten Lövdahl, maar de inboedel van den zoon was in werkelijkheid belachelijk klein; hij was meê verantwoordelijk voor bijna de geheele schuld van de firma, voor zoover als zijn naam gebruikt was; en dat was 't geval op alle wissels van den laatsten tijd; en nu bezat hij feitelijk niets dan zijn meubels.
"De kleinen zijn niet de ergste." "Zijn 't dan de groote huizen, die niet mee willen doen? With, of Garman en Worse?" "Nog hooger op Mevrouw. Zal ik u in vertrouwen zeggen op wie mijn fabriek schipbreuk lijdt?" "Ja zeker, en gauw ook." "Op uw man." "Op Carsten? De Ephor! Maar lieve hemel, hij interesseert zich immers warm voor u." "Ja, 't is zonde!
Zij zag met haar open glimlach van den een naar den ander. "Dat is mijn ongelukkig Bergensch temperament zooals Carsten zegt. Als ik eenmaal een overtuiging heb, moet ik die uitspreken, ronduit. En nu heb ik al lang een duister gevoel gehad, dat het heelemaal mis is met ons schoolonderwijs." "Zoudt u niet zoo vriendelijk willen zijn ons te zeggen wat er mis is, Mevrouw?" "Alles! Alles.
Verder was geld en niets anders dan geld de spil, waarom het heele leven draaide, waarom allen zich vrijwillig rangschikten, het eenige wat iemand recht gaf zijn mond open te doen om een zelfstandige overtuiging uit te spreken. Carsten Lövdahl leunde achterover in den breeden leunstoel en zag met welbehagen rond in zijn kantoor.
Maar morgen zou alles er anders uitzien. Aan de zaak zelf was immers niets te doen en Carsten Lövdahl was juist de man om het onvermijdelijke met gratie te dragen. Hij was ook bereid tegenover zijn vrouw excuses te maken; maar kalm, half schertsend, uit de hoogte: morgen.
Zijn stem beefde, toen hij bijna plechtig vroeg: "Moeten de papieren van Carsten Lövdahl geprotesteerd worden?" "Ja," antwoordde Marcussen, zonder op te zien. De oude Taraldsen draafde 't kantoor uit, maar op de trap kwam hij den bode van de "Bank op aandeelen" tegen: "Is 't waar? Taraldsen!" "Nu gaat de heele stad!" antwoordde de oude met een wanhopige handbeweging. "Is 't waar? is 't waar?"
Zeg je dat? bedoel je man! bedoel je, dat ik dat Carsten Lövdahl failliet zou zijn ?" Bliksemsnel gingen zijn strakke oogen door de kamer, toen dat woord was uitgesproken dat woord, waarmeê hij dag en nacht gestreden had in de laatste jaren; dat woord, dat nooit wegging, dat hem op de lippen kwam, als hij alleen in zijn kantoor was, dat hij in de oogen van ieder las, die hem op straat groette.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek