Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 juli 2025
»Master James Burbank, de luitenant Gilbert, Edward Carrol en Mars kennen en herkennen u." »En wat zou dat?" »Gij zult doodgeschoten worden!" »Ga uw gang!" Toen riep de kleine Dy tot verwondering van allen uit, terwijl zij zich tot haren vader wendde: »Vader," zei zij, »het zijn twee broeders.... twee booze mannen... die op elkander gelijken." »Twee mannen?..."
Master James Burbank en Edward Carrol zouden gedurende hunne afwezigheid de toebereidselen treffen tot het volvoeren van een meer uitgestrekten onderzoekingstocht. Levensmiddelen, munitiën, transportmiddelen, het benoodigde personeel, dat alles werd met zorg bij elkander gebracht, en niets zou verwaarloosd of uit het oog verloren worden, dat een gunstig welslagen zou kunnen bevorderen.
Daarin nog kon hij door het geopende venster hooren: »Ter dood de spion!" »Ja, ter dood, die snoode verspieder!" Dienzelfden avond verscheen een detachement militietroepen te Castle-House. De kommandeerende officier vroeg om master James Burbank te spreken. Deze, vergezeld van Edward Carrol en van Walter Stannard, trad voor. »Wat verlangt gij van mij?" vroeg de eigenaar van Camdless-Bay.
Weinige hunner waren gewond geworden en dan nog niet eens ernstig. James Burbank en Walter Stannard, hoewel zij zich, om het voorbeeld van stoutmoedigheid te geven, meermalen roekeloos blootgesteld hadden, waren zelfs niet geraakt geworden. Edward Carrol alleen werd door een kogel getroffen, die hem zeer pijnlijk het vleezige gedeelte van den schouder doorboorde.
Neen, noch bovenstrooms, noch benedenstrooms werd iets ontwaard, dat voor de bewoners van Castle-House onrustwekkend mocht heeten. Een weinig vóór het middaguur keerden James Burbank, Walter Stannard en Edward Carrol naar het woonhuis terug en reden de brug van de ringgracht van het park over. De geheele familie wachtte hen met het ontbijt. Men was nu meer gerustgesteld.
»Ja, ik hoop zoo," zei James Burbank, »maar intusschen heeft het ruwe geweld en de vreeselijkste willekeur hier huis gehouden." »Denk daar nu niet aan!" sprak Edward Carrol. »Die Texar, die ellendeling, heeft besloten, dat mijne bevrijde negers verspreid en uiteengejaagd zouden worden. En ziet, zij zijn heinde en ver verspreid!
»Ik noem mij met den meesten eerbied en hartelijke liefde, uwe u liefhebbende zoon: »Gilbert Burbank." Toen hij met lezen ophield, legde James Burbank den brief op tafel neder. Zijn echtgenoote greep het papier en bracht het aan de lippen. Daarna volgde de kleine Dy, die een klinkenden zoen op de handteekening van haren broeder drukte. »Brave kerel!" zei Eduard Carrol.
De vervulling dier begeerte zal wel niet lang meer uitblijven, hopen wij, al zou Perry ons ook daarom moeten vloeken, hij onze waardige administrateur, die, daar hij de meest verstokte voorstander der slavernij is, daarom als een razende moet aangaan, nu de Noordelijken zoo'n voortgang maken..." »Ziezoo," zei Edward Carrol, »dat is voor u Perry. Daar kunt gij het vooreerst mede doen!"
Hij wilde uit wraakzucht de plantage verwoesten, en ziet, er blijven slechts puinhoopen over!" »James," antwoordde master Walter Stannard, »grooter onheilen en rampen hadden ons kunnen overkomen. Niemand onzer is bij de verdediging van Castle-House omgekomen; alleen Edward Carrol is licht gekwetst. Uwe echtgenoote, uwe dochter en de mijne hadden in handen van die onverlaten kunnen vallen.
Edward Carrol leefde in alles in de beste verstandhouding met hem, en deelde zijne meeningen ten opzichte van de slavenquaestie volkomen. Er was dus slechts de administrateur Perry, die te midden van die kleine wereld te Camdless-Bay een ander gevoelen toegedaan was. Maar men moet daarom niet gelooven, dat die waardige man de slaven mishandelde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek