Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juli 2025
Met niet minder recht zei Carmen Sylva, de koningin van Roemenië, in 1892: "Het oostersche en schilderachtige Boekarest, het Boekarest met kleine, in het groen verscholen huisjes, waar men zei "het huis van den heer Zus of van mevrouw Zoo", terwijl men de menschen bij hun voornamen noemde, dat Boekarest verdwijnt, om plaats te maken voor een stad als alle andere.
Nu, laat hem dan morgen weer maquilas brengen. Terwijl wij praatten kwam de lakei zeggen dat het maal gereed was. Toen stond de Engelschman op, gaf mij een piaster en bood Carmen den arm, alsof zij niet alleen kon loopen. Steeds lachend zeide Carmen tot mij: Ik kan je niet ten eten noodigen, mijn jongen; maar kom morgen hier met sinaasappels zoodra je trommelen hoort voor de parade.
Wij hoorden niets meer van Carmen. De Dancaïre zeide: Een van ons moet naar Gibraltar gaan, om wat van haar te weten te komen; zij heeft zeker iets op touw gezet. Ik zou wel gaan, maar ik ben te Gibraltar te veel bekend. De eenoogige zeide: Ook mij kent men er; ik heb er zooveel grappen met de Kreeften uitgehaald. En daar ik slechts één oog heb, ben ik moeilijk te vermommen.
Onze lieve Vrouw van Novaliches!" "Nanay!" antwoordde 't jongste der meisjes. "Ik heb 't je wel gezegd!" ging de vrouw verwijtend voort. "Ik heb 't je wel gezegd. Och, Heilige Maagd del Carmen, och, och!" "Maar je hebt me immers niets gezegd!" waagde Capitán Tinong op huilerigen toon te antwoorden.
Carmen is de groote stapelplaats van het onder den naam van Campêchehout bekende verfhout; de stad is rijk; een aantal handelshuizen hebben groote fortuinen gewonnen in dien weinig bekenden handel, die een langdurig verblijf in het land vordert en eene volkomen kennis eischt van de plaatselijke toestanden en van de menschen, met wie men in aanraking komt.
Ik was zwak genoeg haar terug te roepen en beloofde de heele zigeunerbende te laten doorgaan als het moest, mits ik de eenige belooning kreeg die ik wenschte. Zij zwoer me daarop den volgenden dag woord te houden, en ging haar vrienden verwittigen die in de buurt wachtten. Het waren er vijf, waaronder Pastia, allen zwaar beladen met Engelsche koopwaar. Carmen hield de wacht.
Op de eene plaats, zooals te Yacousé, vinden zij geen druppel water meer, weer elders, te Pascana du Carmen, kunnen zij drinken naar hartelust, maar vinden geen enkel grassprietje.
Alles was vergeten en we leken verliefden van eergisteren. Toen wij van elkaar gingen, zeide zij: Er is een feest te Cordova; ik zal het bijwonen en te weten komen wie er met geld vandaan gaan en dan zal ik je waarschuwen. Ik liet haar vertrekken. Toen ik alleen was dacht ik over dat feest en over de veranderde stemming van Carmen.
Ik liet mij meesleepen en hervatte mijn leelijk bedrijf. Terwijl ik mij te Grenada schuil hield, waren er stierengevechten en Carmen ging er heen. Toen ze terug kwam had zij het druk over een zeer handig picador, Lucas genaamd. Zij wist hoe zijn paard heette en hoeveel zijn geborduurd buis hem kostte. Ik sloeg daar geen acht op.
Maar caramba, ze had dan ook aan iedereen verteld, dat Carmen zou dansen, en die had het beloofd ook.... waarom was ze dan gekomen als 't niet was om te dansen?.... En zoo zat zij, de padrona, nu in haar hoek met een onverzettelijk wrokkend gezicht, donker kijkend en het voorhoofd gefronst.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek