United States or France ? Vote for the TOP Country of the Week !
Slecht, deed ze pruilend, hoe kan iemand varen, die u haast twee volle dagen mist? Ik had het druk, heel druk, geloof me. Ze was gewoon alles te gelooven wat hij zei, en ze deed dit ook nu. Ze ging zitten op een lage canapé en hij bedelde een klein plaatsje aan hare zij. Hij plukte in haar hals, onder het ronde haarkrulletje, dat achter haar linkeroor lokte, een lichten zoen, die jeukte.
Mijn oom neemt de geboren "Weise" en de geboren "von Ochs" en smijt ze in den hoek van de canapé en gaat voor mij staan en zegt: "Ik vraag je voor het laatst, of gij het meisje trouwen wilt of niet?" "Neen," zeg ik.
MEVR. ALVING. Hoe kan je het over je hart verkrijgen dat tegen je moeder te zeggen, Oswald! OSWALD. Maar je hebt toch altijd zoo goed zonder mij kunnen leven. MEVR. ALVING. Ja; ik heb zonder je geleefd;... dat is waar. De schemering begint langzaam te vallen. Oswald loopt heen en weer. Moeder, mag ik bij je op de canapé komen zitten? Ja, graag, jongen-lief. Nu moet ik je iets zeggen, moeder. Wel?
Na het eten had Else haar ingestopt op de canapé, de kachel flink opgestookt, en was toen naar 'r kamer gegaan, omdat er een paar meisjes van college bij haar zouden komen; de twee anderen waren ook geëngageerd, maar nog in stilte, en nu wilden ze, als eerste huisvrouwelijke praestatie, voor zich zelf 'n blouse gaan maken.
Elsje had hen met een lachend gezicht gade geslagen, terwijl de andere meisjes in haar werk verdiept waren. Elsje was ook de eenige, wier rol thans geheel was geëindigd en toen het kleine meisje haar zag, wenkte zij haar terstond door onophoudelijk knikken en grappige, animeerende bewegingen met haar handje, om tusschen haar en haar broertje op de canapé te komen zitten.
Claudine zelve zou ook zijn neergestort, zoo niet Mientje haar uit alle macht vastgehouden had, tot ze met de stuipachtig tegenspartelende de canapé had bereikt, waar ze na de overspanning bewusteloos neerviel.
"Ja jongen, m'n plicht is hier volbracht Else heeft me niet meer noodig." En ze keek lachend naar 't dochtertje, dat stoeide over de canapé. "U moest maar altijd blijven," vleide Go, "het is zoo prettig." "Of jullie je vrijheid niet liever hebt! Waarom loop-je anders weg van je ouders?"
Zij viel in een zenuwachtig geween op de canapé neêr, stond aanstonds weêr op, gejaagd en schrikachtig. Onrustig flikkerden hare oogen en hare vingeren betastten telkens een vaas of een mandje, rafelden de franje der gordijnen uit of trokken arabesken op de beslagen spiegelruiten. Het was haar eensklaps, als ontwaakte zij uit een droom en zij herinnerde zich niet meer, wat zij gezegd had.
Hij bracht mij naar een achterbovenkamer, die op den tuin uitzag. Nog nooit zou ik te midden van zooveel weelde hebben geslapen. Een lit d'ange, een canapé, een chaise longue daarenboven, een pendule, een psyché, een waschtafel van satijnhout, met tot de geringste benoodigdheden voor het toilet meer dan voorzien.
"Die zullen de eerste zijn, die ons begroeten," zeide zij. Oom Frans zat op de canapé en volgde haar met de oogen. Als hij later aan dat oogenblik terugdacht, geloofde hij, dat hij aan oogenblikkelijke verstandsverbijstering geleden had.
Woord Van De Dag