Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 juni 2025
Dat is de smaak van het boek, het karakter, iets onuitsprekelijks, en dat is toch het essenciëele. Dat is ook de persoonlijkheid. Men heeft gezegd: "le style, c'est l'homme". Heel best, wanneer men het woord "style" neemt zoo breed mogelijk, ik zou zeggen in de beteekenis van den "Gesamteindruck". Ieder doet toch wat hij op het moment goed vindt.
Mijnheer Droi komt nu weder binnen; kleedt zich uit, legt "la grande nation" vóór het bed, op den stoel, snuit het licht uit en legt zich neder; hij rekt zich in dat schoone zachte bed lang uit, en zegt: "Ah! c'est bon!"
En juist als op de slijting, ging deze nu ook in zijn zak en haalde er een goudstukje van twintig frank uit. "Pour qui?" vroeg hij aarzelend en stil tot jonkvrouw Anna. "Pour moi, monsieu!" riep vrijpostig Vaprijsken. Een wild gelach steeg op omdat Vaprijsken Fransch sprak, en ook de jonker glimlachte, den blik nieuwsgierig op Vaprijsken. "Mais c'est le même de cet été!" zei hij verwonderd.
Een landgenoot van hem kwam in de jaren 50, ook een soldaat, en ook uit een "Napoleontisch" leger: uit dat van den derden Napoleon, dat in de Krim had gevochten. Wie weet, had hij niet voor Sebastopol gestaan?, den aanval gezien van "The Light Brigade" en gehoord hoe er gezegd werd: "C'est magnifique mais ce n'est pas la guerre!"
Nog nooit heb ik een zóó absoluut kalen kop gezien, en, daar hij ook heelemaal glad geschoren was, leek zijn gansche hoofd één bolle vetblaas met gaten van mond en neus en oogen erin. C'est vous qui avez volé la trompette
"Ik wel!" riep Vaprijsken. "Oh yes, écoutez!" "O gie zot!" giegelden de vrouwen. Vaprijsken nam enkele vlasstengels bij elkaar, verboog ze tot een soort van bril en keek er door naar Alfons en Rozeke, zooals een van de Engelsche gedaan had. "C'est ça Alfons en Rozeke, die mee malkander vrijen," gekscheerde hij....
Zie maar, uw lieve aanstaande bruid knikt u zoo opbeurend toe." En zij, die aanstaande zilveren bruid: "Pierre," zegt ze: "geen zorg in 't verschiet. Al moest er oorlog komen, hier toch zal het vrede blijven. Waar is men veiliger en kalmer dan in ons lieve dorp, in onze heerlijke vallei!" "Veilig! daar spreek ik niet van Eugénie. La France, c'est la force, la gloire! la victoire!
Owie owie... çé ça!" juichte Standje tegen, trotsch en gelukkig dat ze 't nog herkende en het huis zoo mooi vond. En woar es 't huis van tante Zeunia? C'est plus loin encore?" Owie... owie... dans le villaze n' is pas. Ginter verre, zie-je wel, dat toreken."
"Assurément, la peur, c'est une bonne chose," beaamde monsieur Badaud, "ik herinner mij, hoe 'k eens in Algiers".... Maar de dokter viel in de rede: "Zou mijnheer daar, niet gelooven gaan dat wij heiligen zijn, monsieur Badaud.... oh, als u een Arabier was...." "Taisez-vous, docteur." "Ah bah, monsieur Crépieux, vous avez raison.... la peur, c'est une bonne chose.... je me tais."
"Wat blijft hem anders over?" dacht hij. "Ik zal hem terstond bij u zenden." "Maar wat is dat voor een onzin?" zeide Stipan Arkadiewitsch nadat hij van zijn vriend vernomen had, dat men hem uit het huis had weggezonden, tot Lewin, dien hij wandelende in den tuin vond, wachtende op het vertrek van zijn gast. "Mais c'est ridicule! Wat voor een vlieg heeft je gestoken? Mais c'est du dernier ridicule!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek