Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 juni 2025
En toen ze daarna vlug stapten 't Rokin over en zoo naar de Warmoesstraat, naar de kneip waar Anna bediende, voelde Bernard lichte scheuten kinderlijke blijheid door de doffe avondzwaarte van zijn bewinterjasd lijf varen.
Brandt en zijn tijdgenooten hadden juist gezien. Het jaar 1640 zal Vondel in ernstige overpeinzing hebben doorgebracht, tot dat hij, in 1641, het voorbeeld zijner beminnelijke Anna volgend, de "verborgen Parel" eindelijk meester werd en openlijk tot de Moederkerk wederkeerde.
Maar Willem voerde Anna naar den anderen kant. "Anna," zei hij, "ben je boos op mij?" "Ik? Waarom? Zeker omdat ik met je loop?" "Nee, maar ik dacht soms.... ik was bang dat je niet meer van me houden zou." "Daar heb ik nooit wat van gezeid tegen je. Maak nu geen onzin!" "Ik wilde dat je 't me zei. Het is geen onzin." "Ben je al niet nuchter meer meer?"
De herinnering aan haar zoon bracht Anna eenigszins uit den zielstoestand, waarin zij zich bevonden had. Nu had zij een iets gevonden om zich aan te houden en dat was haar zoon. In welke omstandigheden zij ook komen mocht, haar zoon kon zij niet verlaten.
Ik had hem kunnen dooden! en....." "Dolly, liefste! Ik begrijp je! maar kwel je toch niet zoo! Ge zijt beleedigd en zoo opgewonden, dat ge alles niet helder inziet...." Beiden zwegen een poos. "Zeg, Anna, wat te doen? Help gij mij! Ik heb over alles nagedacht en zie geen uitweg."
Het altaarstuk stelt Simeon en Anna in den tempel voor, en het geheele altaar is een pronkstuk van renaissance-stijl, dat de aandacht verdient van iederen kunstenaar, die een volmaakt voorbeeld van polychrome versiering wenscht te bestudeeren.
Waar zijn de kaarten nu weêr, Amélie? Ik weet het niet! zeide zijne vrouw, zoekend met den blik in het vage. Waar zijn de kaarten, Anna? In de fichesdoos, niet? Neen, mopperde Dolf. De dingen zijn nooit op hun plaats. Anna stond op, zocht, vond de kaarten in de la van een boule kastje.
Eigenlijk was zij maar blij, toen haar groote koffer Anna Schaub's geschenk reeds naar 't station gebracht was en het voor haar ook tijd werd om te gaan. De baron en de barones gaven haar de hand bij het afscheid en zeiden een paar welwillende woorden; Tieka, die te vergeefs verzocht had mee naar het station te mogen gaan, stond bij hen en kon niets zeggen.
"Anna, Anna, begon hij te bidden op smeekenden toon. Als je toch maar verstaan kon, hoeveel ik van je houd...." Maar hij was voor haar niets anders dan de aanrander van Hary. "Zie," ging hij voort, "ik was soms bang dat ik je niet kon te spreken krijgen dezen morgen en daarom schreef ik je dezen brief. Daar, lees dien; ik geef hem je nu toch maar! En schrijf dan terug. Dan ga ik nu verder.
Wij hebben ook met elkander gesproken, ik met...." Dolly wist niet, hoe zij hem zou noemen. "Graaf Alexei Kyrillowitsch" scheen haar te stijf. "Met Alexei?" zei Anna. "Ik weet, dat gij met elkander gesproken hebt. Maar ik wilde u juist vragen: wat denkt gij van mij, van mijn leven?" "Hoe kan men dat met een enkel woord zeggen? Ik weet het waarlijk niet." "Neen, zeg het mij toch.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek