Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 mei 2025
"Reeds negen uur; Albertine is laat vandaag," zegt de dokter, terwijl hij in afwachting, dat zijne dochter de thee voor hem zal komen schenken, het fijn damasten servet, dat, in zilveren ring gerold op zijn bord ligt, ontvouwt en over de knieën legt. Hij neemt zijn mes op en draait het werktuigelijk in de hand heen en weer, terwijl hij achterover in zijn stoel ligt.
De arme knaap, die op dien ochtend alles verloren had wat hem lief en dierbaar was op de wijde wereld, was instinctmatig naar dokter Abels' woning gesneld. Plotseling stond hij met bleeke wangen en ontdaan gelaat voor Albertine, die met haar vader in den tuin een morgenwandeling deed.
Maar hare élève, de jongste freule Albertine, babbelt over alles met haar. En nu komt iedere bijzonderheid, die Betsy hoort, juist overeen met de loopende praatjes .... die ik niet wil gelooven, die ik ver wegwerp, maar...." Van Reelant streed met de schielijke opwelling Suze te tarten, en haar zonder aarzeling de volle waarheid te zeggen.
't Was zoo heerlijk kalm daarbuiten en de menschen waren er zoo vriendelijk. Dokter Abels was voor hem zoo vaderlijk goed en zorgend, Albertine zoo schoon en lief; en toch was Dorus niet volmaakt gelukkig: iets ontbrak hem, zijn viool! "Drie weken lang mag je geen streek doen," had de dokter bevolen. "Maar, dokter," zei Dorus, "dat zal ik niet uithouden." "Zou je denken? Probeer 't maar.
Alles kan, als 't moet, als men 't ernstig wil." "Dat zal hem in de techniek achteruitzetten", bromde Tournel. Onverbiddelijk bleef de medicus bij zijn besluit. "Muziek hooren moog je, zooveel als je wilt. Albertine zal je alle dagen wat voorspelen, maar zelf muziek maken, niet. Zoodra je wat aangesterkt zult zijn, zal ik je viool weer uit den ban doen. Leeren moog je ook niet."
Albertine ziet er werkelijk allerbekoorlijkst uit; hare rijzige gestalte komt in den met kant omzetten witten peignoir geheel tot haar recht. Op haar fijn besneden gelaat strijdt het dons van de perzik met de kleur der meiroos en der lelie om den voorrang.
Zijn zeer aanzienlijk fortuin zou na zijn dood geen al te groote versnippering ondergaan. Adèle en Albertine waren zijne eenige kinderen. De zaak was zoo goed »financiëel" als »moreel" van het hoogste gewicht voor hem. De groote vraag was evenwel, zou Adèle zijn plan begunstigen.... Van Reelant wandelt aan den Vijverzoom langzaam op en neer.
Albertine preludeert even, en weldra ruischen de toonen, die haar geoefende vingers aan het schoone instrument ontlokken, door de kamer. Plotseling houdt het meisje op met spelen en vraagt: "Papa, waarom speelt u toch nooit meer op de viool? U speelt zoo goed!" "Och, kind!" "En u heeft zoo'n prachtig instrument."
Soms klinkt een heldere lach van Albertines of Augusta's lippen, als hij vertelt van Majôsz en zijn impressario, of den indruk weergeeft, dien de verschillende menschen, steden en landen op hem maakten. "Hij is bepaald geestig," zegt fluisterend Albertine tot Augusta, als Dorus een alleraardigste beschrijving geeft van een concertavond te Weenen.
't Was hem alsof hij droomde, droomde van zijn idealen, idealen, die hij nog niet anders dan in onbestemde vormen kende; en toen hij eindelijk den strijkstok neerlei, hoorde hij onder zich in den tuin Otto's stem, die verrukt uitriep: "Dat is heerlijk, verrukkelijk! Ik gaf er alles om, als ik zoo kon spelen." "Mij ook?" vroeg Albertine lachend. "Neen, jou niet, liefste, jou niet!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek