United States or Wallis and Futuna ? Vote for the TOP Country of the Week !
Hij mompelde, zijn eigen aanstarend in gepeinzen, kindsch: "Is de dood iets?..." Hij zoude zich gewaand hebben iets te zijn. Johan Doxa deed een toertje rond de zaal. De dansers riepen hem aan, daar hij zoetekens omwandelde in zijn zonderling pak en zijn trommelken onnoozel vasthield in beide handen. Maar hij trof geen liefje dat hij scheeren kon.
Een groote angst beknelde haar en ze wist niet meer wat zeggen. Hij bedwong zijne aandoening en kwam haar zoetekens omarmen, fluisterend: Dat ware wel aardig. Maar hoe komt ge daarop, nu juist, ten vollen noentijde? Saam dien grooten weg doen, in 't zicht misschien van bekende menschen.... Ge kunt vooraan loopen. Straks vind ik u ginder. Ja, zoo is 't goed.... Ze hervatte zich seffens.
't Ligt te lage. Goedele bukte zich. De iodoformreuk walmde nu bijtend over haar gelaat omhooge. Ze schoof hare handen onder de heete dekens en hief zoetekens het kind uit den warmen konk, waar 't zijn koortse broeide. 't Was pluimlichte. Ze raakte, door 't fijne hemdeken, het tengere ruggebeen en de ringen van de ribbetjes.
Goedele keek precies ernaar, door 't venster, en hoe de avond eromme al donkerend viel, keek ze, en hoe stilaan dieper de holten werden der wegdeinende dreven en hoe eene waarachtige droefenisse uit den hemel zeeg. Ze leunde tegen 't raam. Ze tokkelde met hare vingeren zoetekens tegen de ruiten, zonder weten, op éenmatige wijs, en ging mee, al wijder en wijder, met hare verre gedachten.
Want plotseling begon elk vogelkijn recht te staan en te beven als of het leefde en toen te zingen zoetekens, elk vogelkijn zijn geluidje en het klonk zoo schoon en klaar, dat de beide koninginnen er met verheugde zinnen naar luisterden.
Over zijn aangezicht kwam een spijtige oolijkheid en hij vroeg: En thuis bij u, hoe draait daar de rommel? Hij hechtte schijnbaar geen belang aan zijne woorden, en hij wiegde zoetekens op zijnen stoel, bij maniere van spelen.
Zij handhaafde hare autoriteit met een vreeselijk geweld en haar mond was telkens vol schrikkelijke woorden. Nooit kwam oproerlust in het langzame hart van Johan Doxa zwellen. Hij herkende de oppermacht van zijne vrouw en verdroeg zoetekens hare aanvallen. Zoo verdraagt het goede riet de ruzie van den stormenden wind.... Maar alopeens in 't putje van den winter werd Julia ziek.
Nu is dat alles voorloopig onmogelijk; aan de punten der sokken, die wij te droogen hebben gehangen, vormen zich lange ijskegels. Gerrit breekt ze verstrooid af, en stopt ze in zijn mond. En het blijft vriezen. Toch is de ijspret al door het culminatiepunt. De vreugd steeg steil tot uitbundigheid, en daalde toen zoetekens weg, tot de hoogte waarop zij zich nu blijft handhaven. O, die eerste dag!
Hij laat de bloemen neerbladeren, staat een poosje versteend met opgeheven arm. Oomken dringt hem zoetekens zijdewaarts en werpt ook bloemen. Dan komt iedereen, en iedereen heft boven het graf een trage hand, en de bloemen rijzen, kelkje na kelkje. Pastoor Doening neemt Ernest onder den arm, klopt gemoedelijk op zijne hand: Ween zoo niet, mijn jongen, zegt hij, uwe moeder is thans gelukkig ....
Na drie dagen besloot Johan Doxa de overtuiging te aanvaarden, dat een retraite bij de Franciscanen eigenlijk behoorde tot een der aangenaamste tijdkortingen van de wereld. Hij kon zonder moeite gehoorzamen aan de regels van den huize, volgde gewillig alle kapeldiensten, hanteerde zoetekens zijn dikken paternoster en bladerde devotelijk in zijn kerkboek.