Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 juli 2025
Het is waar, dat Ole Kamp van den kant van Bergen moest komen: maar het kon toch ook mogelijk zijn, dat hij van den kant van Christiania kwam, wanneer namelijk de bestemming van de Viken gewijzigd was.
Al dadelijk merkte hij op dat die regels met inkt en niet met potlood geschreven waren. Het was daarenboven duidelijk, dat de hand van Ole Kamp niet gebeefd had, toen hij schreef. Dat was een bewijs dat de stuurman van de Viken zijne koelbloedigheid bij de schipbreuk bewaard had.
Het was dus waarschijnlijk, dat men nimmer te weten zoude komen in welk gedeelte van den Noorder-Atlantischen Oceaan de Viken vergaan was, of dit in de nabijheid van New-Found-Land dan wel van IJsland geschied was, of wel op den weg tusschen laatstgenoemd eiland en de plaats der bestemming, Bergen in Noorwegen.
»Hulda," prevelde hij. »Hulda haren bruidegom niet meer weerzien!.... Is dan toch zoo'n ongeluk mogelijk?.... Neen, neen, dat kan niet!.... Bij die gedachte komt alles in opstand in mijn gemoed!.... De Viken is gezonken, nu ja, het zij zoo! maar is dat dan een onwraakbaar en onomstootelijk bewijs van het verdrinken van Ole Kamp? Dat, dat weiger ik te gelooven!
»Men kan thans als zeker aannemen, dat de Viken met man en muis vergaan is, en dat niemand der bemanning den dood is ontkomen." »Goedenmorgen! mijnheer Benett!" »Goedenmorgen, professor!" »Het is mij steeds een waar genoegen, u de hand te kunnen drukken, mijnheer Benett!" »En het is mij steeds eene eer; wees daarvan overtuigd, mijnheer Hog!"
En, zooals hij terecht gegist had, hadden de waardige reeders de uitnoodiging, om het huwelijk van Ole Kamp, den eersten stuurman van de Viken, met hunne tegenwoordigheid te vereeren, met de grootste hartelijkheid aangenomen. Intusschen was, hoe traag ook de tijd verliep, toch de 15de Mei genaderd. »Eindelijk! Eindelijk!" had de lieve Hulda Hansen in zich zelve gepreveld.
Hij is een goed raadsman, en door zijne menigvuldige relatiën zoude hij te weten kunnen komen, of men zich in de zeemanswereld ongerust maakt over het uitblijven van de Viken en of men weet, wat er van het vaartuig geworden is." »Gij hebt gelijk, Joël," antwoordde Hulda. »Ik geloof, dat wij goed zullen doen, wanneer wij hem alles mededeelen. Maar, wij moeten wachten, tot hij genezen is."
»Gij hebt gelijk, mijnheer Sylvius," zei Hulda; »maar...." »Maar wat? Komaan, ik weet wat gij zeggen wilt. Als de Viken schipbreuk had geleden tusschen IJsland en New-Found-land, dan zouden toch de talrijke vaartuigen, die dat gedeelte van den Atlantischen Oceaan doorkruisen, wel eenig wrakstuk ontmoet hebben. Welnu, dat is niet geschied.
Toch vond men dit lange uitblijven onrustbarend, en, zoo er nog eenige dagen zonder tijding voorbijgingen, mocht de vrees gewettigd heeten, dat de Viken met man en muis vergaan was. De heer Help Junior betreurde het zeer, dat hij niet in de gelegenheid was betere berichten omtrent den jeugdigen bloedverwant der familie Hansen te geven.
In den nacht van den 3den op den 4den Mei, die zich door hevige stormvlagen kenmerkte stootte het vaartuig tegen een van die onmetelijke ijsbergen, die uit de zeeën, welke Groenland omringen, onder den invloed van de Poolstroomingen naar het zuiden afdreven. De botsing was zoo verschrikkelijk, dat het te voorzien was, dat de Viken binnen vijf minuten zoude zinken.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek