Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 juli 2025
Deze hoorde hem met de meeste belangstelling aan en was den professor geen enkele maal in de rede gevallen, toen deze zijn verhaal aldus eindigde: »Eén punt is er dus, dat geen twijfel toelaat, namelijk, dat op den 3den Juni laatstleden het loterijbriefje gevonden is tweehonderd mijlen ten zuidwesten van IJsland, ongeveer een maand, nadat de Viken het anker gelicht en Saint Pierre-Miquelon verlaten had, om naar Europa te stevenen."
Hij verlangde om weer bij Hulda en Joël te zijn, daar hij reeds vreesde, hen te lang aan zich zelven overgelaten te hebben. De heer Help Junior beloofde hem evenwel elk bericht omtrent de Viken dadelijk naar Dal te seinen. De professor wilde in dat geval zelf de familie Hansen de tijding, hetzij goed of kwaad, mededeelen.
Hij moest dat doen om te weten te komen of de schipbreukelingen der Viken nog te helpen waren. Maar de weinige regels, die op de keerzijde van het loterijbriefje geschreven waren, duidden met zekerheid aan, dat hier hulp te laat kwam. Er was toch volstrekt niet gemeld, waar de schipbreuk had plaats gehad, en bijgevolg kon de Christian onmogelijk naar de plek van de ramp stevenen.
»Ja, tusschen den 15den en den 20sten," herhaalde Joël, »althans afgaande op zijn brief." »En wij hebben reeds den 9den Juni!" »Dat geeft dus een te laat van twintig dagen, gerekend naar den uitersten datum, die voor den terugkeer der Viken gesteld werd. Ik moet bekennen, dat zoo'n uitblijven iets begint te beteekenen. Evenwel..." »Wat wilt gij zeggen, Mijnheer?"
Wij hebben uit de dagbladen vernomen, dat men moeite doet om de Viken op te sporen. O, wees verzekerd, die pogingen zullen met welslagen bekroond worden...." »Denkt ge?" riep Hulda in tranen badende uit. »Zeker denk ik het, en dat denkt mijnheer Sylvius ook," vervolgde Siegfrid. »Zie, ik ben overtuigd, dat die nog hoopt.... Hulda.... beste Hulda!... ik smeek je.... wanhoop niet!"
Het was gedurende dit korte tijdsbestek, dat de stuurman Ole Kamp de bekende weinige regels geschreven had. Op het bewuste loterijbriefje had hij een laatst vaarwel aan zijne bruid gekrabbeld, daarna had hij dat stukje papier in eene flesch gesloten en die in zee geworpen. Het grootste gedeelte van de bemanning der Viken was omgekomen bij den vreeselijken schok.
Het ligt dan maar met den kop op de golf op en neer te stampen." »In het geheel niet?" vroeg Hulda ten uiterste ontsteld. »O, met dit weer zal de Viken...." »Ja, lieve Hulda, op zee kan men niet altijd doen, wat men wil..." »Dat schijnt wel zoo te zijn. Goddank, dat Ole het zeevaren vaarwel zal zeggen!" »Daarin stem ik met u overeen. Daarover ben ik ook zeer verheugd.
Het was dus mogelijk, dat een botsing plaats had gehad, waarbij de Viken tegen een van die drijvende klippen, die zoo moeielijk te mijden zijn, verbrijzeld was geworden.
Eindelijk scheurde deze den omslag, haalde den brief er uit, en las het navolgende: »Mijnheer de professor, »Ik zend u hierbij in antwoord op uw laatste schrijven een document, dat op den 3den Juni in volle zee door een Deensch schip opgevischt werd. Ongelukkiglijk laat dat stuk geen twijfel meer over omtrent het rampzalig lot van de Viken...."
Misschien berichtte Ole, dat de lading in de Viken gestuwd was, dat het schip zeilreê lag en dat de laatste Aprildagen niet voorbij zouden snellen, zonder dat beiden in dat gelukkige huis van het Vestfjorddal vereenigd zouden zijn?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek