Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 juli 2025
Onder hen bevond zich ook de gezagvoerder van het vaartuig. Alleen Ole Kamp en vier zijner makkers waren er in geslaagd op een stuk van den ijsberg te springen, juist op het oogenblik dat de Viken in de diepte zonk. Maar.... hun dood zou slechts uitgesteld, hun lijden slechts verlengd zijn geworden, als de woeste windvlagen de ijsbank niet naar het noordwesten gedreven hadden.
En met recht. Want vrouw Hansen werd inderdaad al meer en meer beheerscht door hare geheime onrust. Zij scheen geheel en al vreemd te zijn geworden aan alles, wat hare kinderen betrof. Zij had zelfs geen gedachte meer voor de schipbreuk der Viken. Zij bleef geheele dagen in hare kamer en vertoonde zich alleen bij de maaltijden.
Ten slotte beloofde hij dat hij hun ieder bericht, hetwelk van de Viken, om het even van welke haven in Noorwegen, mocht inkomen, dadelijk en onverwijld zoude toezenden en onderteekende zich als zijn innig toegenegene »Gebroeders Help." Hulda, die eene onmacht nabij was, had zich, terwijl Sylvius Hog den brief voorlas, op een stoel laten neervallen.
Dat vaartuig heeft hen aan boord, die aan de schipbreuk der Viken ontkomen zijn, onder anderen ook den jeugdigen stuurman Ole Kamp. Binnen drie dagen zal hij te Christiania zijn." De brief van het Departement van Marine vulde dat bericht aan met de mededeeling, dat de schipbreukelingen zoozeer geleden hadden, dat zij nog in een staat van groote zwakheid verkeerden.
»De Viken gaat zinken!... Ik bezit nog slechts dit loterijbriefje, dat mijn geheel vermogen vertegenwoordigt!... Ik vertrouw het aan God toe, om het u te doen geworden!... En daar ik er niet zal kunnen zijn, verzoek ik u de trekking bij te wonen!... Ontvang het met mijne laatste gedachten aan u! Hulda, lieve Hulda, vergeet mij in uwe gebeden niet!.... Vaarwel, geliefde bruid, vaarwel!....
Zou er onder al die bodems geen enkele zijn, die te Bergen tehuis behoorde, te Bergen, waar de arme Viken niet zou wederkeeren? Dat was de vraag, die telkens in 't hoofd dier beide beminnelijke menschen opkwam. »Ole!.... mijn arme Ole Kamp!...." prevelde Hulda Hansen, schier onhoorbaar zacht. Maar Joël had die verzuchting gehoord. Het oor hoort scherp, wanneer het hen geldt, die men liefheeft.
Men had dat op de stelligste wijze van andere vaartuigen vernomen, die na het vertrek van de Viken New-Found-Land verlaten hadden en sedert te Bergen aangekomen waren. Die vaartuigen hadden het schip onderweg niet ontmoet. Maar zij ook hadden in de omstreken van IJsland zeer veel slecht weder aangetroffen. Zij hadden zich evenwel weten te redden. Waarom zou de Viken daarin ook niet geslaagd zijn?
Niemand had iets betrekkelijk de zaak vernomen. En dat het adviesvaartuig Telegraaf geen der geredden van de schipbreuk, zelfs geen enkel wrakstuk van de Viken had kunnen opsporen, daarvan lagen de redenen als het ware voor de hand. Het vaartuig, dat gedurende een vreeselijk onweder gedeeltelijk ontmast was geworden, was genoodzaakt geweest voor den storm te lenzen.
Neen, nimmer zal ik aan zoo'n ongeluk gelooven!" Dat was eene geheel persoonlijke overtuiging, die hij uit zijn karakter vol geestkracht putte. Die overtuiging lag in zijn aard, die zoo licht niet van streek te brengen was. Maar, hoe zou hij haar door de anderen doen deelen? Hoe zou hij haar overplanten in de harten vooral van hen, die zoo onmiddellijk bij het lot van de Viken betrokken waren?
»Maar, gelooft gij aan die mogelijkheid, Mijnheer?" vroeg Hulda, die aandachtig geluisterd had. »Alles wat ik u zeg, lieve meid, is het resultaat van ernstige overdenkingen. Daarenboven is het ook mogelijk, dat de gegeven instructiën de Viken eene zekere vrijheid verleenden, om hare lading naar eenige andere havenplaats te vervoeren, overeenkomstig de eischen van vraag en aanbod."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek