Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juli 2025
»Ga dan heen, vervul uwen plicht, als het niet anders zijn kan," antwoordde Hulda met een diepen zucht. »Juist. Morgen bij het krieken van den dag zal ik mij op weg begeven." Hulda zuchtte nogmaals. »Bedroeft u dat, zusjelief?" vroeg de teerhartige broeder bezorgd. »Ja, Joël," antwoordde het jonge meisje. »Ik ben veel ongeruster, als gij mij verlaat.... al is het ook maar voor weinige uren."
Ge moet weten, lezer, dat ik myn plichten als vader stipt vervul, en dat de zedelyke opleiding myner kinderen me zeer na aan het hart ligt. Daar nu Frits sedert eenigen tyd in toon en manieren iets heeft aangenomen, dat me niet bevalt 't komt alles uit dat verwenschte pak! heb ik hem eens goed onder-handen genomen, en gezegd: "Frits, ik ben niet over je tevreden!
Weg, sluier der verblinding! Het weten maakt ons wijs. Het menschelijk Verstand Ziet wel in 't rond, maar 't heeft tot grijpen slechts één hand. Vervul het met iets goeds; het zal niets ijdels zoeken. Maar laat geen ledigheid u 't zorgloos hart verkloeken. Ons weten schildert ons wat goed en kwaad is, voor, En dringt ook in ons hart, ter vruchtbre kennis, door.
Daarom zeide zij: »voor ik uw wensch vervul, moet ik eerst drie kleedjes hebben: één gulden als de zon, één zilver als de maan, en één glanzend als de sterren.
Gij, gij kent uw plicht jegens hem niet minder dan ik. Vervul dien, al moest ook gij er onder lijden; gedaan te hebben wat men moet is een voldoening, die menige diepe smart verzacht. Wie tegen den strijd van het leven opziet, heeft ook geen recht op de overwinning. »Stel u mij niet voor als een die in wanhoop tot vertwijfelde, tot schuldige stappen zou kunnen komen.
Ik gevoel, dat ik, door het gesprokene in eenige voorbeelden meer aanschouwelijk te maken en dadelijk toe te passen, de duidelijkheid daarvan bevorderen zou; doch ik vermeen tevens, dat, èn de aard van de spreekbeurt, welke ik hier vervul, zoodanige afgetrokken grammaticale ophelderingen verbiedt, èn dat de tijd, mij, door uwe toegevendheid toegestaan, om te spreken, mij daarin verhindert.
Toen ik u zoo straks als Io hoorde, bewonderde ik de door tranen gedempte stem, die zich uit uw masker hooren deed, doch toen ge u daarvan ontdaan hadt, bespeurde ik tot mijne verwondering, dat die stem niet geheel kunstmatig was maar ge wel degelijk, terwijl ge Io voorsteldet, geweend hadt en nog weendet.» «Gaarne beantwoord ik uwe vraag, Simon,» zeide Kleandros. «Zoodra ik eene tragische rol vervul, ben ik niet meer de Athener Kleandros, de zoon van Moschos, maar Io of Memnon of Bellerophon en men zou mijne verbazing in hooge mate opwekken wanneer men mij gedurende die oogenblikken mededeelde, dat zulks niet het geval is.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek