Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 oktober 2025
"Kinderen," zei de grootvader, "nu zijt gij mijnheer de baron en mevrouw de barones, met dertig duizend francs inkomen." En Cosette drong zich dicht tegen Marius en verrukte hem door dit hemelsch gefluister: "'t Is dan waar, ik heet Marius! Ik ben uwe vrouw!" Deze twee wezens waren opgetogen.
De bekoring was echter te sterk. Zij naderde eindelijk en prevelde bedeesd, zich tot vrouw Thénardier wendende: "Mag ik, madame?" Geen woorden kunnen haar te gelijk wanhopige, angstige en verrukte houding uitdrukken. "Drommels," zei vrouw Thénardier, "ze behoort u. Mijnheer geeft ze u immers." "Is 't waar, mijnheer?" hernam Cosette, "in ernst? is die "dame" voor mij?"
Die beiden zijn overigens niet de eenige kampioenen in het heldendrama, dat thans voor de oogen van het verrukte publiek wordt opgevoerd, en dat in dien strijd tusschen een door den hemel uitverkoren heilige en een door de hel uitgebraakte hydra, het eeuwige en onverklaarbare dualisme ten tooneele voert, hetwelk de gansche wereld beheerscht en in alle denkbare gestalten en vormen optreedt.
Helaas, mijn heer, helaas: laat het mij hopen, Opdat ik mijn verrukte ziel sterken zal.
Meneer Couperus!... daar is 'n heer, die dacht da'we, haha, da'we...." Maar meneer Couperus lacht niet van harte mee; meneer Couperus trekt een gezicht als een boer die kiespijn heeft; meneer Couperus herinnert zich, dat hij niet altijd als direkteur van een bioscoopfilm-tooneeltroep het land afreisde; dat hij eens in zijn grooter tijd een ontzaglijk Magiër was, die machtige geesten opriep, hen bond in zijn ban, hen een lichaam schiep en ze voor de oogen der door zijn mysterieuse grootheid verrukte menschen liet leven, léven!
In uren van moederweelde waart gij de verrukte vader, en al spraakt ge niet, toch laast ge dan in elkanders oogen de woorden: "God heeft alles welgedaan." Arme grijsaard! wat staat gij daar droevig alleen, gij die het als een onwaardeerbare gunst zoudt hebben aangenomen, gelijktijdig met haar die gij zoo lief hadt, van het aardsche stof te worden ontbonden.
Ik moet haar volstrekt trouwen, want ik zou krankzinnig worden. Ziedaar de geheele waarheid. Ik geloof niet, dat ik iets vergeten heb. Zij woont in een tuin met een hek, in de straat Plumet. 't Is aan de zijde der Invaliden." Met een glans op het gelaat had vader Gillenormand zich naast Marius gezet. Terwijl hij luisterde en den klank zijner stem hem verrukte, nam hij tevens een lang snuifje.
Op de leuning stelt een basrelief van albast, dat wij aan de beitel van Gregorio Vagarni verschuldigd zijn, broeder van Filips, genaamd van Bourgondië, de H. Maagd voor, zooals zij een kasuifel om de schouders van den H. Ildefonsus hangt. De bevalligheid en de schoonheid der heilige kunnen slechts vergeleken worden bij de verheven en verrukte uitdrukking van dengene, die haar aanschouwt.
"Hé! ben jij dan misschien, dat jongetje....?" "Ja wel, ja juist. Och, lieve hemel! weet u het nu?" riep de verrukte Frans weder: "mijne moeder heeft u te gelijk met mij gezoogd; ja, nog altijd spreekt zij van u; en ik...."
Soms rekte hij den kop naar voren, de strot ging op en neêr in een slikkende beweging, als verzwolg hij iets dat hem van binnen kwam dringen in de keel. Benauwd rekte hij nog een paar malen met den nek en viel toen plotseling om, dood in het zand. Een andermaal begon de krijg der verrukte geluiden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek