Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 oktober 2025
O, graag, meneer, antwoordde het kind blozend, met een eigenaardigen, vreemd-klinkenden tongval. De generaal nam Rikiki uit zijn mandje en zette hem op de knieën van 't verrukte kind. Hoe heet het, meneer? vroeg zij dadelijk, het hondje aaiend. Rikiki, glimlachte de generaal. Rikiki! Rikiki! herhaalde zoetjes het verrukte kind, onophoudelijk het warrelkopje streelend.
Eindelijk zijn zij klaar; de kapper is niet gekomen, doch de moederlijke handen hebben haar werk gedaan; hoe juicht die verrukte moeder, nu zij hare telg, geheel naar haren zin, zoo lief en bevallig voor haar ziet staan; hoe oplettend gaat zij het gansche toilet nog eenmaal na, om alles weg te ruimen wat misstaan mocht, om alles bij te brengen wat meer aanlokkelijkheid geeft.
Later zullen wij met meer bedaardheid doch met evenveel blijdschap ons toekomend leven overwegen." Hij drukte Dakerlia teederlijk de handen en terwijl de verrukte maagd met tranende oogen zijnen naam liefdevol herhaalde, ging hij ter zaal uit. Hij stapte met haast door de Hoogstraat en richtte zich naar den Burg.
Een apothéose van licht en kleuren Aanschouwde het verrukte oog. En uit de diep geroerde borst Steeg een warm dankgebed omhoog! Niet één wonder was er, doch drie! Flonkerend op 't vloeibaar parelmoer, Schreef 't Licht met brillanten letters: "Liefde, Vriendschap, Sympathie!" Liefde, Vriendschap, Sympathie, Murmelden de golfjes na, Zong in de boomen de wind, Aan het vragend menschenkind.
En driewerf kruiste ik de armen, driewerf drukte Ik niets, en niet de blonde Muze er in, En tot mij sprak de stralende godin, Toen zij ten kus zich naar mijn voorhoofd bukte: „Ik zond de vrouw tot u, die u verrukte.... Ik zeide u ’t aan: gij mindet met een min, Zóo vol aanbidding, zóo vol vromen zin, Dat ze u aan al, wat háar niet was, ontrukte. Ze is van u heen; thans zeg ik u: voorwaar!
Wij gingen 't zonbegloeide slotplein binnen, Waar eenzaam bloeide blanke acacia, En sloegen, zwijgend, met verrukte zinnen, Dit bouwwerk van vervlogen eeuwen ga: "O tijd," zoo dacht ik "hoe moet elk U minnen, "Die liet den Tijd zoo hecht een schoonheid na, "Dat zij nog thans, wat wankle of nieuw ontsta, "Ten hemel beuren blijft de trotsche tinnen.
Ik leefde wederom de heldendaden der oude Grieken mee en door zijn dichterlijke verklaringen kwam het mij voor als of ik naast den ouden, blinden #Homerus# liep, dien onuitputtelijken verteller van Grieksche sagen, nu een tweede dichter als #Gabriele d'Annunzio# opnieuw aan mijn verrukte oogen deze wonderen uit het grijze verleden wist te verklaren. Osman Pacha.
O, Femke, je dacht er dus aan, dat ik je zou komen opzoeken? Ja, zei 't meisje aarzelend maar toch met 'n flinkheid die Wouter verrukte. Ja, ik dacht wel dat ik je weer zou zien. En ik heb 'n mis laten lezen voor je beterschap. Heusch? vroeg Wouter die ter-nauwernood wist wat dit beduidde. Heb je dat heusch voor me gedaan? Ja, en zelf gebeden ook!
Die steeg op uit het papier gelijk bedwelmende wierook en zij voelde hoe die haar doordrong. Vurig verlangen was het, dat uit elk woord sprak. Nu was zij niet meer een heilige voor hem, zooals zij vroeger was geweest. Deze brief kwam overweldigend onverwacht na een paar jaar van zwijgen, en zij was ontsteld dat deze haar zoo verrukte. Zóó had zij zich de liefde nooit gedacht.
En deze, in hare wijde gewaden van gekleurde doorschijnende zijdestof, die haar als een wolk omgaven, waren daarop aan het bevallige spel gegaan, en hadden, nu eens als in nevelen gehuld, dan weder als op vleugelen voortgedragen, aan de verrukte toeschouwers een allerbekoorlijkst schouwspel geboden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek