Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 juni 2025
Hoorde men oudtijds zekeren man Wouter noemen, en vroeg men: »welke Wouter is dat?" dan luidde het antwoord wel: »Wouter van den Anker", »Wouter van den Arend", »Wouter van de Ploeg", of ook »Wolter uut de drie Rapen", »Wauter uyt de dry duyfkens", al na dat die Walther in een huis woonde, waar »het Anker", »den Arend", »de Ploegh", »de drie Raepen", »de dry Duyfkens" of iets anders uithing.
Weinige minuten later was Bart gereed, en toen hij Doortjes vraag: "Goa'j d'r op uut?" met een: "Wat schêlt óu dat?" had beantwoord, toen kwam hij bij grootvader terug; nam het zekske, en liep langs 't bongerdpad, noar 't kastêl toe. Voorzichtigheidshalve had grootvader aan Bart geraden, om het zakje maar in de handen te houden, en de dikke jongen gaf dien raad gehoor. Bart liep het bogaardpad.
De Betuwnaar geeft zonder omwegen te kennen, dat nêf uut Den Hoag, as ie 't um de duiten dee, zien man niet zou wêzen, waarop de Hagenaar spoedig betuigt, dat hij 't zoo niet bedoeld heeft, en dat hij ook niet gelooft, dat het er iemand om doen zou, maar énorm veel werkzaamheden; 't loon verzoet den arbeid!
En verder, na eenige oogenblikken stilte, Annekes woorden: "Schei uut Paul! ge wordt mien als te astrant af!" En daarop van hem: "Och mien snuupertje, 'k wor ook hoe langer hoe gekker!" En eindelijk op eenigen afstand nogmaals de stem van Paul: "Geurt, ge mot zoo stond moar is zien of die zuuplap zien roes het uutgesloapen."
Ge bint 'en lasteroar met al oe fiemelderie, en ge kunt m'n huus uut, heur ie!"
Ay! lieve moeder mijn, Nu en willic langher beiden niet, Ic wil u corten dit verdriet, Aen minen vader den hoghen baroen, Dat hi u bringhe uut desen prisoen, Dat sal mine ierste bede sijn. Danc hebbe Mamet ende Apolijn. Ende die sceppere di mi ghewrachte, Dat ie hebbe vonden mijn gheslachte Ende ooc die moeder, die mi droech. Mijn herte met rechte in vrouden loech, Doen ic anesach die moeder mijn.
In weinige oogenblikken had hij Gijs bereikt, en zich nogmaals van zijn Betuwsche kracht bedienende, rukte hij den jong uit de schakel, en zich beschermend voor den duizelenden zoon plaatsende, riep hij bevende van woede: "Kom nou moar uut a'j durft!"
De een dicht om een liefje, de ander om roem te winnen, weer een ander om geld maar dat is de rechte poëzie niet; zulke menschen dichten uit winstbejag, zonder natuurlijke aandrift Dichten moet uut herten vri Comen ende uut claren zinne, Daer God behoude inne Elken dichter die waerheit mint. Aldus eindigt de eerste Nederlandsche poëtiek.
»»Zoo veul as nooit, meheer, zoo veul as nooit. Of 't most wezen, vier moal in 't joar, een heerschap uut Amsterdam" doch hierover scheen de oude zich niet te durven uitlaten. »»Toen de baron nog leefde, toen was het toch anders, niet waar?" »»Wel, nou wat za'k oe zeggen wel wat anders, moar alêvel niet veul beter toch.
't arme kind viel voorover op 't wêgske, de neus ien bloed. Kiek! doar lee ze! Griet sloeg zich de handen op de knieën van 't lachen; 't was niemeer uut te houen! ze bezwiemde, verechtig! Achter de koak en in 't lief, 't dee heur zeer van de lach!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek