Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 mei 2025
Anneke....! Deine-Meu....! Nog ens, veur de leste keer noar 't Uiversnest, en dan.... vort.... of.... want immers de groote schande was nu uit den weg of.... en Paul bracht de hand aan 't hoofd en.... dikke tranen rolden hem over de wangen.
Ja, keek ze nog dukkels zwart en duuster, as ze 't spinnewiel liet snorren, en aan alles en alles dacht wat haar in 't leven weervoer; de bouwknecht kon, zooals vroeger, niet volhouden, dat hij Deine nooit zag lachen; niet zelden toch tooverde het eenvoudig en schuldeloos gesnap der kinderen de goede vrouw een glimlach op 't gelaat, en, als Paul soms op de deel aan Anneke wees, hoe ze köpke most keukelen, en 't dernje dan erst niet dorst, moar 't eindelik woagde en op zied af in 't heui viel, dan zei ze wel dat Anneke wiezer most wêzen en geen jongensspullen doen, moar, dan lachte ze toch! verrechtig ze lachte, en dan lachten Geurt en Paul en Anneke ook, en dan begosten de koeien ook krek te bulken of ze lachten, en de hond te springen en te blaffen, en de kalkoenen die op 't arf liepen te lachen dat ze schoaterden, en dan was 'r 'en vroolikheid op 't Uiversnest, zoo as 't 'r sinds joaren niet gewêst was.
"Geurt!" riep de eigenares van 't Uiversnest haar bouwkneeht toe: "breng gij die stakkert is êfkes noar binnen, de jong het 't biester te kwoad." De jong had het wel te kwaad, want een geruimen tijd verliep er eer hij door warmte, een weldadige rust, benevens eenige versterking, in staat was, om op de vragen van zijn gastvrouw te antwoorden. "Woar kom ie van doan jungske?" vraagde Deine-Meu.
"Zie zoo," zei Paul; en Anneke lachte nog eens, en riep in verrukking; "Zóó op 't peerd, wi'k wel altied noar school en weerum!" De eigenares van 't Uiversnest reed naar D. Daar aangekomen liet ze haar kerreke, door Willem den errebeier bestuurd, op den grooten weg wachten, en sloeg te voet een zijweg in, die naar de hut van Teunis Dissel voerde. Zij klopte aan.... Geen antwoord.
Tien jaren verliepen zonder dat er op 't Uiversnest eenige belangrijke verandering kwam. Deine-Meu werd wel ieder jaar een jaartje ouder, maar ook ieder jaar zag ze al meer en meer de boompjes groeien en bloeien, waarvan zij, toen ze nog twijgen waren, vrijwillig de verzorging had op zich genomen.
Weinig belangrijks was er in die, tien jaren sedert Pauls inwoning op 't Uiversnest voorgevallen.
Ze had 'm niet vergêten, umdat hij de eenige was gewêst, die 'r gevroagd had toen ze nog moar 'en afhankelikke dern was, en de anderen woaren gekommen toen ze boas van 't spul was; moar, minder naar Deine-Meu dan wel noar 't Uiversnest hadde gekeken. Da's ook woar! Ja, Deine-Meu had meer gevoel dan de meesten van het dorp meenden.
Zou 't woarheid zin, wat 't jungske zee?" en den slaper naderende, klopte ze hem op den schouder en riep luide: "Dissel! Dissel!" "Hé...?" zei de man, en wreef zich de bezwaarde oogen. "Ik wou oe sprêken Dissel," hernam Deine: "Ken ie me niet...? 'k Bin Deine Woesting van 't Uiversnest." "'t Uiversnest?" herhaalde de slaapdronkene, zonder op te zien: "'t Uiversnest!
Nadat in vroegere jaren de speculatie op de eigenares van 't Uiversnest was mislukt, trok de knecht naar D. 't Ging alzoo eenige jaren achtereenvolgend van den eenen boer op den ander.
Was 't voorheen vroolijkheid op 't Uiversnest geweest, die vroolijkheid had voor een doodelijk iets plaats gemaakt, 't welk ieder vervulde. Deine-Meu was erg krukkerig. Halve dagen lag ze te bed, en met den notaris had ze alles krek afgedoan asof ze vuulde dat 't op eind liep.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek