Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juli 2025
Indien hij zijn ouden kennis niet voor weinige dagen te Aken had ontmoet en zich niet zoo had verlustigd in zijn geluk, zou hij, bij het vernemen der treurmare, zich misschien vergenoegd hebben met den uitroep: "Die arme duivel! hij is er ook alweêr geweest. Hij was een beste jongen."
Maar de schilderij, die zich voor onze oogen ontrolt, is zoo eigenaardig, dat wij haar wel wat meer van nabij mogen opnemen. Zal ik den indruk vertolken, dien Zaandam bij het eerste gezicht op mij maakte, dan weet ik dat niet beter te doen dan met den uitroep, die mijn reisgenoot ontsnapte: "Eene stad uit een speelgoeddoos!" Inderdaad, zoo is het.
Zij werd gevolgd door een Fransche bonne, met een paar brutale zwarte oogen, die, zoodra zij zich in de deur vertoonde, haar handen omhoog sloeg, met den uitroep: "Mon Dieu!" "Ik dacht het wel," zeide Lady Honoria, de bonne in het Fransch toesprekende. "Daar is zij," en zij wees met haar parasol naar de weggeloopen Effie.
Er gleed een vroolijk lachje over het gelaat van haar, wie deze uitroep gold en met stralende oogen zag Elsje het rijtuig na, toen zij de hand harer tante op haar arm voelde. "Stil toch kind, stil toch, je hoort toch dat niemand anders wat roept!" klonk het verdrietig. "Vreeselijk aanstellerig van je, Elsje," fluisterde Cécile, die haar sierlijkste buiging ten beste had gegeven.
Zoodra deze de twee snaken zag, die hij terstond herkende richtte hij zich ter halve op, met den uitroep: "Gud! dat zijn de kerels, die mij mijn geld afgenomen, en die den armen Haller vermoord hebben! Is de derde er ook?" "Neen, dien hebben wij nog niet; maar dien zullen wij óók wel in handen krijgen!" antwoordde Old Firehand. "De kerels ontkennen alles!" "Ontkennen? Ik herken hen goed allebei!
Ik zorgde dat zij goed werd gehuisvest, en zorgvuldig verpleegd; ik bezocht haar iederen dag, zoolang haar korte leven nog moest duren; ik was bij haar in haar laatste oogenblikken." Weer zweeg hij, om zijn aandoening meester te worden, en Elinor uitte haar gevoel in een uitroep vol van het teederste medelijden met het lot zijner beklagenswaardige vriendin.
Hier sloeg Marianne, wier verontwaardiging thans haar hoogtepunt had bereikt, de handen ineen en riep: "Goede hemel! kan zoo iets mogelijk zijn?" "Je moogt je waarlijk wèl verbazen, Marianne," antwoordde haar broeder, "over een onverzettelijkheid, die zulke argumenten kon weerstaan. Je uitroep is zeer natuurlijk."
Er was nog iets aarzelends over zijn houding, maar hoe dichter hij bij zijn familie kwam, hoe harder hij liep, en toen hij midden tusschen hen in stond, sloeg hij de armen uit, en deed een uitroep, als iemand, die uit een gevangenis gekomen is. Hij werd zoo uitgelaten blij, dat hij allerlei dwaasheden beging.
Daar komt meer wind; één man aan het roer. Te deksel, wat is dat?" Deze uitroep van Mesty werd veroorzaakt door een schot, dat den romp van het schip aan stuurboord trof. Jack en hij snelden naar den anderen kant en bemerkten dat drie Spaansche kanonneerbooten juist den hoek waren komen omzetten en hen aangevallen hadden.
Eensklaps richtte hij zich op, liep, zonder te letten op den mantel dien Helena reeds gereed hield, op de deur toe, en opende die met den uitroep: »En toch moet en zal het anders gebeuren!" Euphranor en Helena volgden hem, maar hij liep met vluggen, krachtigen tred, hoewel in gebogen houding, het tuintje door, en ging daarop rechtstreeks het impluvium binnen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek