Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 juni 2025
Ik dacht eerst, dat zij tot aan mijne komst over hunne gewonde kameraden gesproken hadden. Volstrekt niet. Tschikine vertelde, dat er militaire bagage te Tiflis was gekomen, en verder den een of anderen streek van scholieren uit die stad.
Aldus onverwacht aangesproken, hield de jonge soldaat zich den buik vast van het lachen, sloeg met zijn handen op de knieën, en van het schateren begon hij zoo te hoesten, dat hij nauwelijks, met toonlooze stem kon uitbrengen: Mooie lui, die Tafflinzen! Dan zijn er nog Mumri, vertelde ik hun, ging Tschikine voort, terwijl hij zijne muts naar voren trok.
Op dit oogenblik kwam een infanterist, met groote bakkebaarden en een langen knevel, het geweer op schouder en den ransel op den rug, naar ons vuur toestappen. Met uw verlof, landsman. Een beetje vuur om mijn pijp aan te steken, zeide hij. Ga uw gang; aan vuur mankeert het hier niet, merkte Tschikine op. Gij spraakt zeker van Dargi? vroeg de soldaat aan Antonoff.
En nu, op dit oogenblik, nu ieder slechts aan Welentschuk had moeten denken, terwijl de Tartaren ons ieder oogenblik onverhoeds op het lijf konden vallen, luisterden allen naar de vroolijke verhalen van Tschikine, en niemand sprak een woord over het gevecht van dien dag, noch over het dreigend gevaar, noch over den gewonde, alsof dat alles reeds God weet hoe lang was geleden of in het geheel niet was gebeurd.
Bij ons, kleintje, als, de sneeuw smelt, dan smelt die het eerst op de hoogten, en in de dalen blijft zij langer liggen.... Wat zal ik er u van zeggen? besloot Tschikine knipoogend. De schitterende schijf der zon, wier stralen door den melkwitten nevel heendrongen, stond reeds vrij hoog aan den hemel.
He, vertel eens, Tschikine, hoe jij, toen je met verlof was, thuis den toon aangegeven hebt, zeide Maximoff lachend, terwijl hij mij aanzag, alsof hij wilde zeggen: Wilt u ook niet eens graag een domkop hooren? Welken toon, Fedor Maximowitsch? vroeg Tschikine, van terzijde een blik op mij slaande, maar, dat weten ze immers al? Ik vertelde hoe het er in den Kaukasus uitziet. Ja, ja... Maar hoe?
Soort guitaar. De derde soldaat, die zich voor het vuur zat te warmen, was de ordonnans Tschikine. Hij droeg een ring in het oor, had een stoppeligen knevel, een vogelbek, een porseleinen neuswarmer tusschen de tanden. Tschikine, de mooie jongen, zooals de soldaten hem noemden, was een grappenmaker.
Dat zijn weer anderen, kleine tweelingen, niet hooger dan zoo; zij loopen altijd met hun beiden, en houden elkaar zelfs aan de hand; en zij loopen zoo hard, dat een ruiter ze zelfs niet kan inhalen. Maar hoe is dat dan, vroegen zij toen, met die Mumri.... worden die zoo geboren, hand in hand, of hoe? zeide Tschikine, met een basgeluid, om de stem der moejiks na te bootsen.
Is dat lang geleden dat gij hun geschreven hebt? Toen wij van Dargi terugkwamen, heb ik den laatsten brief geschreven. Zing eens het lied van den kleinen berk, zeide Shdanoff tot Antonoff, die met de ellebogen op de knieën zat te neuriën. Antonoff zong »De kleine Berk." 't Is het lievelingslied van Shdanoff, zeide Tschikine, terwijl hij mij aan de mouw trok.
Wat een ongeluk, broeders! herhaalde Welentschuk. Waarom rookt gij geen cigharka , beste jongen? zeide Tschikine, terwijl hij zijn mond scheef trok en met zijn oogen knipte. Als ik thuis ben, rook ik nooit iets anders. 't Is veel zoeter. Letterlijk: suikersigaar. Natuurlijk barstten allen in lachen uit.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek