Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juli 2025
Menige pijnlijke kreet ontvlood er aan Ritters lippen, eer hij met de zwakke hulp van den jongeling, het bootje bereikte, en daarin half liggende gezeten was. De hoop om Hans nog levend te vinden steunde echter zijne krachten, en gedurig moest Geurt, die maar slap de riemen bewoog, van Ritter de aansporing vernemen: "Maak toch wat haast, eer het te laat is!"
"Loop jelui maar wat aan, ik kom ook wel, maar ik kan zoo gauw niet." De stoet zette zich in beweging. Désiré vroolijk blaffend, nu hij bemerkte, dat ze naar huis gingen, daarachter Jacob met zijn vracht en naast hem Teunis die het hoofd van Tony steunde. Daarachter het meisje met zus aan de hand en eindelijk de goede, dikke man, wiens korte beentjes moeite deden hen bij te houden.
Sid gaapte, rekte zich uit, verhief zich snorkend op zijn elleboog en begon Tom aan te staren. Tom steunde al door, totdat Sid riep: "Tom! zeg eens.... Tom!" Geen antwoord. "Och Tom! Tom! wat scheelt er aan, Tom?" En hij greep hem bij den arm en zag hem angstig aan. Tom jammerde: "O Sid, houd op, schud me niet zoo hard!" "Zeg, wat scheelt er aan, Tom? Ik zal tante roepen." "O, neen! Doe dat niet!"
Van een anderen kant hem in dit oogenblik gaan aanvallen, nu hij heer en meester te Jacksonville was, nu het grauw hem bij alle zijne gewelddadigheden hielp en steunde; neen, dat was en bleef onmogelijk. Daarop viel niet meer terug te komen. Dat begreep iedereen.
Zooals blijkt uit eene briefwisseling tusschen Tolstoi en Njekrassoff volgde de graaf tegelijk den loop der Russische letterkunde, en steunde hij ijverig de redactie van den Sawremjennik, waarvoor hij te Sewastopol een clubje medewerkers had gevonden. Hij schrijft Njekrassoff het volgende: "Waarde heer Nikolaas Alexejewitsch!
Arme Capi! hij, die zoo menigmaal als een goed acteur de begrafenis van Zerbino gevolgd was en dan altijd zulk een treurige houding wist aan te nemen en daarbij zoo steunde en jammerde, dat soms de kleinen aan zijn verdriet geloofden.... De tuinman en zijn kinderen lieten mij toen alleen en zonder zelf recht te weten wat ik deed of wat ik wilde doen, stond ik op.
"Als hij sterft, heeft 't leven geen waarde meer voor mij!" steunde zij radeloos, zonder te bedenken hoe haar woorden hem smarten moesten. Doch bijna tegelijkertijd bezon zij zich en had zij berouw van hetgeen zij gezegd had. "O, wees niet boos," snikte zij, "ik weet zelf niet, wat ik zeg. Maar wat zullen we doen? Wat zullen we doen?"
"Volstrekt niet," zeide hij, "er is alle hoop, als we dadelijk tot een operatie overgaan." "Maar dat is een levenskwestie!" gilde zij bijna. De dokter keek naar het bedje en zeide slechts: "Ja, maar hier geldt 't ook een levenskwestie!" De jongen lag hen met van koorts brandende oogen aan te staren. Hij kon niet spreken, doch steunde zonder ophouden.
Zij liet zich daarop nederzakken en zij dacht aan den vijgeboom, die haar ouderlijk huis beschutte, zij dacht aan haar vroeger leven: het hoofd was niet stout opgeheven, het viel in de hand, die het steunde. Zij had zich alleen gewaand, doch niet ver van haar af bemerkte zij nu opeens den priester, die haar niet had willen storen, maar was voortgegaan met het omspitten van den grond.
Nog altijd hield Japi z'n pet vast met z'n rechterhand, z'n rechterarm steunde op de verschansing. 't Woei zoo hard, dat Bavink z'n hand opzij van z'n neus moest houden om adem te halen. Japi zat daar maar, alsof hij thuis was. Toen vertelde Japi dat i van plan was, nog enkele weken in Veere te zitten, tot zijn geld op was. Schilderen leek 'm wel aardig, als je 't goed kon.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek