Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 juni 2025
Niet dat de herstellende geen honger zou hebben, o neen; 't is omdat ze de komst van iemand verwacht en gebruik gemaakt heeft van 't oogenblik waarop haar Argus niet tegenwoordig kan wezen: 't uur van 't avondeten voor Linares. "Je zult zien dat dat spook tot acht uur blijft," fluistert Sinang, en wijst naar den pastoor. "Om acht uur moet hij komen. Die daar is even verliefd als Linares."
"Dat's geen neef van me," gaf Sinang snel terug, "dat is een zoon van mijn tante." Ze liepen voorbij de pastorie waar het zeker niet 't minst druk en levendig toeging. Sinang kon een uitroep van verbazing niet weerhouden, toen ze zag dat de heel ouderwetsche lampen, die Pater Salvi anders nooit liet aansteken om petroleum te sparen, nu brandden. Men hoorde kreten en welluidende schaterlachen.
"We hebben haar of ze woû of niet, laten vragen: 'Is zijn liefde trouw en standvastig? en 't boek heeft geantwoord..." Doch Maria Clara hield haar, sterk blozend, de beide handen voor den mond en belette haar zoo verder te spreken. "Nu, geef me dan maar 't rad!" zeide Crisóstomo lachend. "Ik vraag: 'Zal wat ik nu onderneem goed afloopen?" "He, wat 'n leelijke vraag!" riep Sinang uit.
De ouwe heks is naar beneden gekomen met een zweep, en deze hier, deze vent heeft zich laten uitschelden... een man!" "Och!" zei Sinang, "ze hebben gevochten, en dat hebben wij niet gezien!" "De alférez heeft de dokter z'n tanden uitgeslagen!" voegde Victorina erbij. "Vandaag nog gaan we naar Manila.
Op een middag, terwijl Sinang en Victoria hun vriendin bezochten, waren in de eetkamer de pastoor, Capitán Tiago en de familie van Doña Victorina bezig wat te gebruiken en onderwijl te praten. "Nu, 't spijt me wel", zeide de dokter, "'t zal Padre Dámaso ook erg spijten." "En waarheen zegt u dat ze hem overplaatsen?" vroeg Linares aan den pastoor.
De muze van de Guardia Civil, zooals de oude heer zegt!" riep de verschrikkelijke Sinang. "Wat gaat haar onze pret aan? Ze zal aan 't razen wezen. Laat de cholera maar 's komen, dan zal je zien dat zij inviteert." "Maar Sinang!" berispte haar nichtje weder. "Ik heb haar nooit kunnen uitstaan, en allerminst sedert dat ze ons feest gestoord heeft met haar soldaten.
"Niet zoo'n beweging maken, anders vergaan we, hoor." "Eerst 't teeken des kruises!" zei tante Isabel en sloeg een kruis. "En blijven we hier zoo afgescheiden?" vroeg Sinang en trok een lip. "Wij alleen maar?... och jee!" Dit "och jee!" bezorgde haar een kneep, die haar moeder op 't geschikte oogenblik wist toe te dienen.
Ik verwed er mijn huis en mijn hemd om!" Op dat oogenblik kwam Capitán Tiago binnen. Hij ging gekleed als de groote spelers: een hemd van kanten-linnen, wollen pantalon en een grooten strooien flaphoed. Achter hem aan kwamen twee bedienden, de lasak en een witten haan van ontzaggelijke afmetingen dragend. "Sinang heeft me gezegd dat Maria 't iedere maand beter maakt!" zeide Capitán Basilio.
Voorloopig stemde Capitán Tiago in alles toe. Tante Isabel trad de ziekenkamer binnen. Maria Clara lag nog te bed, bleek, zeer bleek; naast haar zaten haar beide vriendinnen. "Neem nog een korreltje," zeide Sinang zacht, en bood haar een wit pilletje aan, dat ze uit een glazen buisje haalde, "hij zegt dat je met de medicijn moet ophouden, als je gegons in de ooren voelt."
Maria Clara bespeurde den lijvigen omtrek van Padre Dámaso naast het onberispelijk "silhouet" van Padre Sibyla. Roerloos op zijn plaats zat de geheimzinnige, zwijgende Padre Salvi. "Hij is verdrietig!" merkte Sinang op; "hij bedenkt hoeveel hem al die bezoekers kosten zullen. Maar je zult zien dat hij ze niet betaalt, maar de kosters. Zijn logés eten altijd bij een ander."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek